— Uiteraard. Maar nu gaat het om de toekomst. Ik kan u een goede prijs bieden voor uw aandelen. Drie miljoen euro. Contant. U gaat als rijke vrouw naar huis en vergeet ons.
Ik verslikte me bijna.
— En wat zijn ze werkelijk waard?
Zijn ogen werden smal.
— Dit is een eerlijke prijs. Voor iemand die niets in dit bedrijf heeft geïnvesteerd.
— Als Margarita mij het bedrijf heeft toevertrouwd, had ze daar haar redenen voor.
Jean-Pierre stond plotseling op.
— Denk er tot morgen over na. Na de begrafenis wordt het testament voorgelezen. Alle aandeelhouders en de pers zullen erbij zijn. U wilt toch geen publiek schandaal?
Hij vertrok, en ik bleef midden in de kamer staan. Het duizelde me van de absurditeit.
Een halfuur later klopte het weer. Sophie stond voor de deur met een fles drank.
— Ik zag Jean-Pierre weggaan. Hij zag er niet blij uit.
— Hij bood me drie miljoen voor de aandelen, — zei ik terwijl ik in een stoel plofte.
Sophie perste haar lippen samen.
— Twee maanden geleden bood hij mevrouw Rita vijf miljoen voor haar aandeel. Ze weigerde.
— Waarom?
Sophie schonk wijn in de glazen.
— Volgende maand gaat “Saveljeva Fashion” naar de beurs. De waardering zal naar verwachting verdrievoudigen. Madame Rita wist dat. En ze wist ook dat Jean-Pierre haar wilde uitschakelen. Te oud, zei hij.
Ze gaf me een USB-stick.
— Hier staat alle informatie over het bedrijf. Echte cijfers, ontwikkelingsplannen. En nog iets… Madame Rita nam het laatste jaar gesprekken in haar kantoor op. Luister ernaar.
De volgende dag stond ik bij de kist van een vrouw die ik nooit had gekend. De zwarte sluier verborg mijn betraande ogen — ik had de hele nacht geluisterd en gelezen.
Na de ceremonie kwam Jean-Pierre naar me toe.
— Ik hoop dat u de juiste beslissing hebt genomen, — fluisterde hij.
Ik keek hem recht aan.
— O ja. Dat heb ik.
De zaal voor de testamentlezing deed me denken aan de aula van mijn school. Alleen zaten hier aandeelhouders, advocaten en journalisten.
Jean-Pierre zat op de eerste rij, omringd door drie mannen in identieke pakken. Hij glimlachte naar me. Neerbuigend, als naar een kind.
Ik nam plaats naast de notaris. Sophie gaf me ongemerkt een opgestoken duim.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
