Het woord kwam hard aan.
"Hij is overleden?" fluisterde ik.
"In februari."
Het was al juni.
TER ILLUSTRATIE
Wat Felix achterliet
Ruben legde uit dat Felix in San Luis Obispo woonde, waar hij de laatste jaren van zijn leven schilderde en vooral alleen was. Rubens moeder, Elira, had tientallen jaren eerder een korte affaire met hem gehad, maar ze had Felix nooit verteld dat hij een zoon had.
"Hij heeft me een doos nagelaten," zei Ruben. "Er zat een brief in, oude foto's... en jouw naam."
Hij vroeg of we elkaar konden ontmoeten.
De volgende dag zaten we in een gezellig café. Toen hij binnenkwam, voelde ik een steek in mijn hart – hij had Felix' dikke wenkbrauwen en dezelfde kalme intensiteit in zijn ogen.
Hij gaf me een verweerde envelop met mijn naam erop, geschreven in een handschrift dat ik ooit beter kende dan mijn eigen.
Binnenin zat een brief van vier pagina's.
De eerste pagina – een verontschuldiging voor de manier waarop ons huwelijk was geëindigd, voor zijn terugtrekking, voor het feit dat hij niet de moed had gehad om voor ons te vechten.
De tweede – herinneringen zo gedetailleerd en ontroerend dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg: hoe ik neuriede terwijl ik handdoeken opvouwde, hoe ik huilde tijdens het kijken naar een reclame voor dierenvoeding en deed alsof het een allergie was.
De derde – over Ruben. Over hoe hij, slechts een jaar voor zijn dood, ontdekte dat hij een zoon had. Hij probeerde contact met hem op te nemen, maar Elira reageerde nooit. Hij liet Ruben geld, boeken en berichten na waarvan hij hoopte dat zijn zoon ze ooit zou lezen.
En de laatste pagina – aan mij gericht. Een verzoek om vergeving dat hij niet had verwacht. Hij vroeg me, mocht Ruben me ooit vinden, om aardig voor hem te zijn.
"Hij is een beter mens dan ik ooit zou kunnen zijn," schreef hij.
Ik keek op, mijn zicht werd wazig. Ruben zat stil en gaf me de ruimte.
Langzaam begon er een nieuw soort gezin te ontstaan.
In de weken die volgden, hielden Ruben en ik contact. Hij kwam langs om mijn piepende wasdroger te repareren, en later weer als de sproeiers het begaven. Ik was weer begonnen met bakken – iets wat ik lang geleden had opgegeven – en ik gaf hem altijd extra gebak mee naar huis.
Voor complete kooksets, ga naar de volgende pagina of gebruik de Open-knop (>), en vergeet niet te DELEN met je Facebook-vrienden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
