Die nacht wikkelde Leonid het kind in een van Maria’s oude dekens. Het kind kalmeerde, rustig snurkend, en Leonid verwarmde de melk, herinnerend hoe Timofej’s dochter haar kleintjes voedde.
— Jij hebt een naam nodig, — mompelde hij, terwijl hij keek hoe de baby zijn vinger stevig vastgreep.
— Matvej… — zei hij zacht. Het was de naam van Maria’s vader. Een sterke, mooie naam voor een jongen. — Wat denk je ervan, kleintje? Vind je het mooi?
Het kind glimlachte, en Leonid’s hart smolt helemaal.
— Dan is het besloten, — zei hij met een glimlach. — Jij wordt mijn zoon, Matvej. Ik heb niet veel, maar alles wat ik heb, is nu van jou. We zullen het samen redden.
Zeventien jaar gingen voorbij…
Het huis vulde zich met leven en lachen. Matvej was opgegroeid tot een energieke, vriendelijke jonge man.
— Goedemorgen, papa! — riep hij uit de tuin. — Roza heeft twee eieren gelegd! Ze is jouw favoriete, toch?
— Net zoals jij, zoon, — glimlachte Leonid.
— Ik ben de enige, — lachte Matvej.
Maar op een dag, terwijl ze in de tuin werkten, stopte Matvej ineens.
— Papa, herinner je je de dag nog dat je me vond?
Leonid veegde zijn handen af aan zijn jeans.
— Natuurlijk herinner ik het me.
— Heb je ooit gedacht… wat als iemand anders me had gevonden?
Leonid trok zijn zoon naar zich toe.
— Matvej, je was niet in de steek gelaten. Je werd aan mij gegeven. Jij bent het grootste geluk in mijn leven.
Maar op een dag stopte er een rode auto voor hun huis.
Een man in een duur pak stapte uit.
— Bent u Leonid? — vroeg hij, zijn stem was kalm en gelijkmatig. — Mijn naam is Eugenius. Ik ben hier voor de jongen.
— Wat? — Leonid voelde hoe zijn wereld instortte. — Wie bent u?!
— Hallo, Matvej, — zei Eugenius, zijn blik werd zachter.
— Hoe weet u mijn naam? — vroeg Matvej, zijn stem trilde.
— Omdat je mijn neef bent, — antwoordde Eugenius. — Ik heb je 17 jaar gezocht.
Het bleek dat zijn moeder hem daar had achtergelaten omdat ze wilde dat hij in liefde opgroeide. Ze had van een afstand naar hem gekeken.
— Hij verdient meer, — zei Eugenius. — Betere scholen, een ander leven.
Leonid balde zijn vuisten.
— Hij heeft al alles wat hij nodig heeft.
Maar Matvej twijfelde.
— Papa, en als hij gelijk heeft? Als ik echt meer verdien?
Die woorden waren als een klap.
— Zoon, ik vraag je niet om te blijven…
Matvej knikte.
— Ik moet weten waar ik vandaan kom. Ik kom terug, beloof ik.
Het afscheid was kort. Leonid hielp hem zijn spullen in te pakken.
— Vergeet de tuin niet, papa. Laat mama’s roos niet verwelken.
Leonid knikte, niet in staat om te spreken.
Maar al snel werden de telefoontjes zeldzaam.
En op een avond, klopte er iemand op de deur.
Leonid opende en zag Matvej.
— Papa… — fluisterde hij. — Ik begrijp het… mijn huis is hier.
Leonid stapte naar voren en omhelsde hem stevig.
— Welkom thuis, zoon.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
