Ze sprak door de telefoon, glimlachte lichtjes. Ze zag hem niet. Voor haar was hij slechts stof aan de kant van de weg in haar nieuwe leven.
De auto reed geruisloos weg. En op dat moment begreep hij het. Hij dacht dat hij haar vrijheid had gegeven.
Maar in werkelijkheid had hij haar vrijheid van hém gegeven. En dat was het meest waardevolle geschenk dat hij haar ooit had gedaan.
De bus kwam, maar Andrej bewoog niet. Voor het eerst in vele jaren werd hij werkelijk bang van zijn eigen nietigheid.
Er gingen nog twee jaar voorbij. Het bedrijf Groene Horizon opende filialen in drie buurlanden.
Op een avond, op de luchthaven van Frankfurt, bladerde Jelena door het nieuws. En ze stuitte op een bekende achternaam.
De vader van Andrej’s voormalige liefje trouwde zijn dochter uit. En op de achtergrond, in de menigte van het hotelpersoneel, verscheen een bekend gezicht. Andrej. In de uniform van een parkeerservice.
Jelena keek een paar seconden naar de foto. Niets. Leegte. De man die ooit haar wereld was, was veranderd in een vage pixel. Ze sloot het nieuwsoverzicht.
Een uur later belde Pavel.
— Nou zus, hoe gaat het daar met de Duitse bastions?
— Ze houden stand, maar we zullen ze veroveren, — glimlachte Jelena. — Pash, zeg eens, heb jij er ooit spijt van gehad dat je in mijn ‘moestuin’ hebt geïnvesteerd?
— Spijt? Ik heb elke dag maar één ding waar ik spijt van heb. Dat ik je niet vijf jaar eerder heb gedwongen die klootzak te verlaten.
Je bent altijd al zo geweest. Alleen stond hij in je weg, als een enorme steen.
Jelena keek naar de lichten van de startbaan.
— Hij was geen steen, Pash. Hij was een kromme spiegel, waarin ik verleerd was mezelf echt te zien.
En pas door hem te breken, kon ik me herinneren wie ik was.
Haar wraak voltrok zich niet toen hij alles verloor, maar op het moment dat ze ophield aan hem te denken.
De vrijheid lag niet in zijn val, maar in haar eigen vlucht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
