De man vergat het gesprek te beëindigen. De vrouw hoorde zijn gesprek met zijn moeder en diende diezelfde dag nog de scheiding in.
Anna sloot het laatste rapport af en leunde achterover in haar stoel. Het werk als financieel directeur in het familiebedrijf van haar vader vergde constante aandacht. Op haar tweeëndertigste had ze al veel bereikt.
— Pap, ik ga naar huis, — zei Anna terwijl ze in het kantoor van haar vader keek. — Morgen bespreken we de nieuwe investeringen.
— Natuurlijk, lieverd, — haar vader hief zijn hoofd op van de documenten. — Doe Aleksej de groeten. Wanneer komen jullie weer naar het buitenhuis?
— Dit weekend zeker, — glimlachte Anna. — Aleksej heeft beloofd je met de kas te helpen.
De rit naar huis duurde een half uur. Anna parkeerde haar nieuwe auto op de binnenplaats en ging naar de tweede verdieping. Het driekamerappartement had ze nog voor haar huwelijk gekocht. Ruime kamers, hoge plafonds, grote ramen. Alles ademde hun gezinsnest na vier jaar huwelijk.
— Lesja, ik ben thuis! — riep Anna terwijl ze in de hal haar schoenen uittrok.
— Ik ben in de keuken! — antwoordde haar man. — Het avondeten is bijna klaar.
Aleksej stond bij het fornuis en roerde in een pan. Hij werkte als middenkader-manager; het salaris was bescheiden, maar dat had Anna nooit gestoord. De huishoudelijke taken deelden ze gelijk.
— Hoe was het op je werk? — Anna sloeg haar armen van achteren om haar man.
— Gewone drukte, — Aleksej draaide zich naar haar toe. — En hoe gaat het met jouw project met de nieuwe partners?
— We zijn nog bezig met de papieren, — Anna ging aan de keukentafel zitten. — Trouwens, heeft je moeder gebeld?
— Ja, na de lunch, — Aleksej schepte het eten op de borden. — Alles in orde. Ze vertelde over de buren, klaagde over het weer. Je weet toch, binnenkort is ze jarig.
— Natuurlijk weet ik dat, — zei Anna terwijl ze haar vork pakte. — Zestig jaar, een bijzondere mijlpaal. We moeten iets speciaals bedenken als cadeau.
In het weekend gingen ze vaak naar het buitenhuisje dat Anna van haar grootmoeder had geërfd. Klein, gezellig, een perfecte plek om te ontspannen. Galina Ivanovna was altijd vol bewondering voor dat huisje.
— Weet je nog hoe we vorig jaar haar tanden hebben laten maken? — Aleksej ging tegenover zijn vrouw zitten. — Mama spreekt nog steeds met veel warmte over jou.
— Familie is familie, — Anna haalde haar schouders op. — Daarna kochten we een reis naar Sotsji en deden we de renovatie. Galina Ivanovna verdient zorg.
De schoonmoeder had Anna altijd met warmte behandeld. Ze noemde haar “dochter”, vroeg naar haar werk, maar bemoeide zich nooit met hun privéleven. Anna was oprecht dankbaar voor zulke relaties.
— En wat denk je van een cadeau voor mama? — vroeg Aleksej terwijl hij de borden in de gootsteen zette. — Misschien sieraden?
— Ik dacht eraan, — Anna draaide nadenkend haar ring rond. — Maar ik wil iets betekenisvollers. Sieraden zijn mooi, maar snel vergeten.
De dagen erna dacht Anna na over een cadeau. Een reis? Galina Ivanovna was pas nog op vakantie geweest. Huishoudelijke apparaten? Alles had ze al. Er moest iets bijzonders komen, iets blijvends.
— Pap, wat denk jij van een datsja? — vroeg Anna tijdens de lunchpauze.
— Hoe bedoel je? — haar vader legde zijn broodje neer.
— Voor Galina Ivanovna’s verjaardag. Een klein perceel met een huisje, — Anna legde een plan open. — Ze heeft altijd gedroomd van een eigen moestuin.
Haar vader keek haar aandachtig aan.
— Een verstandig idee, — knikte hij. — Kijk eens naar opties in de buitenwijken. Iets moois, maar ook knus.
Anna besteedde enkele dagen aan het doornemen van advertenties. Makelaars boden allerlei opties aan, maar de meeste pasten niet. Te groot, te ver weg, te vervallen.
— Dit perceel is interessant. Buitenwijk, twintig minuten rijden. Een klein maar stevig huisje. Zes are grond, er staan al fruitbomen.
— Wat vragen ze ervoor? — Anna bekeek de foto’s aandachtig.
— Tweeënhalf miljoen. Onderhandelen mogelijk, — de makelaar bladerde door de papieren. — De eigenaren verhuizen naar een andere stad.
Anna noteerde het adres. Het perceel leek precies wat ze zocht: klein, verzorgd, met mogelijkheden voor ontwikkeling. Galina Ivanovna zou zo’n cadeau zeker waarderen.
’s Avonds besprak ze het idee telefonisch met haar vader.
— Uitstekende keuze, — zei hij goedkeurend. — Je schoonmoeder is een praktische vrouw, een datsja komt haar goed van pas. En de prijs is redelijk voor jouw mogelijkheden.
Anna beëindigde het gesprek en belde Aleksej. Haar hart bonsde van verwachting — haar man zou dit idee zeker geweldig vinden. Galina Ivanovna had altijd al van een eigen tuin gedroomd.
— Lesja, hallo! — Anna’s stem klonk opgewekt. — Ik heb nieuws over het cadeau voor je moeder.
— Vertel, zonnetje, — Aleksej klonk geïnteresseerd. — Wat heb je bedacht?
— Wat denk je van een datsja? — Anna liep door het kantoor. — Ik heb een geweldige optie gevonden in de buitenwijk. Zes are grond, een net huisje, en er staan al fruitbomen.
— Echt waar? — Aleksej’s stem klonk enthousiast. — Mama zal dolblij zijn! Ze heeft zo vaak gezegd dat ze graag haar eigen tomaten zou willen kweken.
Anna glimlachte toen ze zijn oprechte enthousiasme hoorde. Aleksej steunde altijd haar wens om voor zijn familie te zorgen.
— Ze vragen tweeënhalf miljoen, — vervolgde Anna. — Maar het is het waard. Kun je je voorstellen hoe blij ze zal zijn?
— Dit is het beste wat we hadden kunnen bedenken! — Aleksej klonk duidelijk opgewonden. — Zo’n cadeau zal ze haar leven lang onthouden. Je bent gewoon een genie, mijn liefste.
De warmte in zijn stem verwarmde Anna’s hart. Ze stelde zich voor hoe ze met z’n drieën het feestelijke programma zouden plannen.
— Ik moet gaan, — Aleksej’s stem klonk teder. — Tot vanavond, mijn dierbare. We bespreken alle details tijdens het diner.
Anna wilde net afscheid nemen toen ze besefte dat het gesprek niet was beëindigd. In de hoorn klonk de bekende stem van haar schoonmoeder.
— Lesjenka, ben je klaar met dat geklets met dat rijkeluismeisje? — zei Galina Ivanovna geïrriteerd.
Anna verstijfde, niet begrijpend over wie ze het had. Bedoelde haar schoonmoeder háár? Haar hand trilde terwijl ze de telefoon vasthield.
— Ja, mam, — Aleksej zuchtte. — Ze begint weer over cadeaus. Altijd steekt ze ons haar geld onder de neus.
— Ik word misselijk van haar vrijgevigheid, — vervolgde Galina Ivanovna. — Altijd maar helpen, helpen… en ik voel me als een bedelares naast haar. Ze benadrukt voortdurend haar superioriteit.
Anna zakte in de stoel neer. Haar benen begaven het van wat ze hoorde. De mensen die ze als familie beschouwde, spraken over haar met zoveel venijn.
— Maar mam, binnenkort verandert alles, — Aleksej verlaagde zijn stem. — Weet je nog dat ik met een advocaat heb overlegd? Er zijn manieren om haar te dwingen het bezit op mijn naam te zetten.
— Wat voor manieren? — vroeg zijn moeder geïnteresseerd.
— Ik zal haar papieren laten ondertekenen alsof het gewone documenten zijn, — legde Aleksej uit. — Ze is goedgelovig, ze zal niets vermoeden. Langzaam zet ik alles op mijn naam.
Anna sloeg haar hand voor haar mond om een kreet te onderdrukken. De man van wie ze vier jaar lang had gehouden, beraamde koelbloedig haar verraad.
— En daarna? — Galina Ivanovna klonk duidelijk tevreden met het plan.
— Eerst halen we nog zoveel mogelijk geld bij haar weg voor allerlei zogenaamde gezinsuitgaven, — ging Aleksej verder. — Daarna vraag ik de scheiding aan en eis ik de helft van haar spaargeld op.
— Goed zo, zoon, — prees zijn moeder hem. — Misschien kunnen we ook nog verzinnen dat ik ernstig ziek ben? Dan vragen we geld voor een behandeling in het buitenland.
— Geweldig idee, — stemde Aleksej in. — Na de scheiding leven we zorgeloos, en Anjka blijft berooid achter.
Anna verbrak stilletjes de verbinding. Ze voelde zich versteend. Tranen stroomden over haar wangen. Maar vanbinnen groeide de vastberadenheid.
De twee mensen die haar het meest dierbaar waren, beraamden haar beroving. Zij, die ze meer dan wie ook vertrouwde, zagen in haar alleen een bron van geld
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
