— Tamara Markovna, hier is de beslissing waarin uw registratie ongeldig wordt verklaard. Vanaf morgen bent u hier niet meer ingeschreven.
— Wat?! — de schoonmoeder werd paars van woede. — Vitja, wat betekent dit?!
— Olja, wat heb je gedaan? — Viktor keek verbijsterd van zijn vrouw naar zijn moeder.
— Ik heb de rechtvaardigheid hersteld, — antwoordde Olga kalm. — Zonder mijn toestemming is de registratie ongeldig. En die toestemming heb ik niet gegeven.
— Hoe durf je?! — Tamara Markovna sloeg met haar vuist op tafel. — Vitja, zeg er iets van!
Viktor zweeg en staarde naar zijn bord.
— Pak uw spulletjes maar in, Tamara Markovna, — Olga wees naar de tas. — De verhuizing gaat niet door.
— Vitja! — Tamara Markovna sprong op. — Laat jij toe dat ze zo met mij omgaat? Ik ben je moeder!
Viktor zat met gebogen hoofd. Olga keek hem rustig aan.
— Mam, Olja heeft gelijk. Ik had het met haar moeten overleggen.
— Overleggen? Met je vrouw? Over je eigen moeder? — Tamara Markovna greep naar haar hart. — Mijn bloeddruk! Waar zijn mijn pillen?
Ze begon in haar tas te zoeken. Viktor stond op:
— Mam, kalmeer. Ik haal wat water.
— Geen water! — sneed de schoonmoeder hem af. — Pak mijn spullen en breng me naar huis! Ik blijf hier geen minuut langer!
Olga kruiste haar armen:
— Uitstekend idee.
Toen de deur achter Viktor en zijn moeder dichtviel, zakte Olga in een stoel en zuchtte diep. Haar handen trilden, maar ze had het gered. Met haar viel niet te sollen. Ze had haar hele leven gewerkt en geploeterd voor dit appartement. Niemand zou haar huis van haar afpakken.
Viktor kwam twee uur later terug. Hij stapte stil binnen, alsof hij bang was.
— Olja…
— Hoe gaat het met je moeder? — onderbrak Olga. — Is ze gekalmeerd?
— Niet echt. Ze zegt dat ik een verrader ben.
— En jij?
— Ik… — Viktor wreef over zijn voorhoofd. — Ik weet het niet, Olja. Ze is toch mijn moeder. Ze wordt oud.
— En daarom besloot jij stiekem haar in te schrijven in ons appartement? — Olga schudde haar hoofd. — Weet je wat me het meest pijn deed? Niet dat je het deed. Maar dat je het voor me verborgen hield.
Viktor ging naast haar zitten:
— Ik was bang dat je tegen zou zijn.
— Natuurlijk zou ik tegen zijn! — Olga spreidde haar armen. — En dan? Mij bedriegen is de beste oplossing?
— Ik wilde niet bedriegen. Ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen.
— En nu weet je het wel?
Hij schudde zijn hoofd:
— Nu heb ik alles verpest.
Ze zaten zwijgend naast elkaar. Toen vroeg Olga zacht:
— Waarom heb je haar niet de waarheid verteld? Dat ik de registratie heb geannuleerd?
— Was jij dat niet?
— Nee, Vitja. De wet deed dat. Omdat die registratie zonder mijn toestemming ongeldig is. Jij hebt de wet overtreden, niet ik.
Viktor zuchtte:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
