Na een achtergrondcontrole kreeg Jack toestemming om het meisje voorlopig te houden. Maanden gingen voorbij, en Jack raakte steeds meer gehecht aan haar. Toen bleek dat haar ouders niet gevonden konden worden, besloot hij haar te adopteren. Hij noemde haar Emily — naar zijn moeder.
Emily hield van Jack alsof hij haar echte vader was. Ze deden alles samen: wandelen in het park, ijsjes eten, naar speelcentra gaan. Toen Emily zeven werd en naar school ging, merkte iedereen op hoe erg ze op Jack leek.
“Jullie zijn net een tweeling!” grapten vrienden.
Op een dag viel Emily tijdens het spelen met Ralph en had een schaafwond op haar hoofd. Terwijl Jack haar wond verzorgde, viel hem iets op:
“Kijk eens, lieverd! Wij hebben precies hetzelfde moedervlekje!” zei hij verbaasd.
Het moedervlekje zat verstopt onder haar haar, dus hij had het nooit eerder gezien. Jack besloot een DNA-test te doen. Drie weken later kreeg hij de uitslag: 99,9% overeenkomst. Emily was zijn biologische dochter.
Verbijsterd belde hij zijn ex-vrouw:
— Waarom heb je me nooit verteld dat we een dochter hadden?
— Ik wilde jouw kind niet opvoeden of jou nog zien. Ik wist dat je haar zou vinden. Vaarwel, bel me niet meer — zei ze en hing op.
Jack kon nauwelijks geloven wat hij hoorde, maar zijn tranen waren niet van verdriet — het waren tranen van geluk.
— Wat is er, papa? — vroeg Emily.
— Alles is goed, schat. Ik ben gewoon heel gelukkig. Weet je nog dat ik zei dat je een hemels geschenk was, ook al was je niet van mij?
Emily knikte.
— Maar jij bént mijn echte papa — zei ze en omhelsde hem stevig.
Jaren later vond Jack opnieuw liefde — hij werd verliefd op Emily’s lerares. Ze trouwden, en kort daarna kreeg Emily een klein zusje. Jack ging vervroegd met pensioen om meer tijd met zijn kinderen door te brengen.
Sindsdien leefden ze in liefde en harmonie.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
