Ik wachtte alleen op het juiste moment. Jij hebt het zelf gekozen.
Hij keek afwisselend naar de map, naar de usb-stick en naar mij. Zijn lippen bewogen, maar er kwam geen geluid. Hij leek uitgeschakeld.
— Dus maak je geen zorgen om Katja’s huis. Of om het bedrijf. Binnenkort heb je dat toch niet meer nodig. En nee — je hoeft geen spullen te pakken. Het enige wat je binnenkort nodig hebt, is een grijs pak.
De deurbel ging. Kort. Dwingend. Niet zoals bij gasten. Zoals bij degenen die weten dat de deur opengaat.
Oleg schrok. Hij keek naar de deur, toen naar mij. In zijn ogen was geen woede meer. Alleen dierlijke angst. Hij begreep het.
Ik liep zwijgend naar de deur en opende die. Op de drempel stonden twee mannen in burgerkleding.
— Goedenavond. Popov Oleg Igorevitsj? U moet met ons meekomen om een verklaring af te leggen. Er is informatie binnengekomen.
Hij verzette zich niet. Hij schreeuwde niet. Hij stond er gewoon, gebogen, alsof hij in een paar minuten twintig jaar ouder was geworden.
Al zijn bravoure, al zijn roofzuchtige charme — verdwenen. Er bleef alleen een lege, gebroken man over.
Ze sloegen hem geen handboeien om. Ze namen hem gewoon mee. Toen hij voorbij liep, stopte hij. Hij keek me in de ogen. Zijn blik was woordloos: “Waarom? Hoezo?”
Ik keek hem aan en zag niet mijn man, maar een vreemde man die dacht dat hij het recht had om mij te vernietigen — en niet had voorzien dat ik zou overleven. En sterker terug zou komen.
De deur sloot. Ik bleef alleen achter. In het huis dat nu alleen van mij was.
Er was geen triomf. Geen tranen. Alleen een ongelooflijke opluchting — alsof een last, die ik vijftien jaar had gedragen, van mijn schouders was gevallen.
Een half jaar later.
Ik zat in het kantoor dat ooit het zijne was. Nu het mijne. Op het bureau lagen nieuwe contracten.
Na de spraakmakende zaak werd “Horizon” failliet verklaard. Maar nog daarvoor had ik, als belangrijkste getuige en wettig eigenaar van 50%, de activa naar een nieuw bedrijf overgebracht — schoon, transparant, van mij.
Nu heette het holding “Perspectiva”. Mijn imperium.
Oleg kreeg acht jaar. Hij sloot een deal met het onderzoek, verraadde iedereen die zijn straf kon verlichten.
Katja verdween dezelfde dag dat het huis weer eigendom van het bedrijf werd. Ze probeerde niet eens te bewijzen dat ze het “echt” had gekocht.
Ik zocht geen nieuw leven. Ik nam gewoon terug wat hij probeerde te stelen. Ik bouwde het steen voor steen op — in rapporten, in berekeningen, in stilte.
Hij dacht dat ik decor was, ondersteunend personeel voor zijn succes. Maar ik was de architect van alles. En de scenarist van het einde.
Ik keek uit het raam. De stad kolkte, bewoog vooruit. En ik was deel van die stroom. Niet in de schaduw. Niet in de rol van “de vrouw van de directeur”. Maar als gelijke. Als kracht. Als een cijfer dat niet meer in de uitgaven stond — maar in de winst.
Er gingen nog drie jaar voorbij.
Op een ochtend, terwijl ik mijn post doorliep, vond ik een dunne envelop met een onbekend adres. Het handschrift — trillend, onzeker.
Binnenin — een brief van Oleg. Uit de gevangenis.
Hij vroeg geen vergeving. Hij dreigde niet. Hij schreef gewoon. Over het naaiatelier, over het eten, over lange overpeinzingen.
“Je was altijd slimmer, Anja,” schreef hij. “Ik was te arrogant om dat te zien. Dacht dat kracht in brutaliteit zat. Maar het bleek te zitten in geduld. In berekening. In gewoon wachten. Jij wachtte. En jij hebt de balans gesloten. Alleen begrijp ik nog steeds niet — wanneer ben ik voor jou geen actief meer geworden, maar een verlies?”
Ik las het. Legde de brief in een lade. Niet verbrand. Niet bewaard. Gewoon weggelegd.
Het riep geen pijn op, geen leedvermaak. Helemaal niets.
Verleden. Dood. Afgeschreven.
Ik liep naar het raam. “Perspectiva” besloeg inmiddels drie regio’s. Ik had filialen, een team, projecten.
Ik werkte veel. Maar voor het eerst in mijn leven — met plezier. Omdat het mijn werk was. Mijn leven.
Ik pakte de autosleutels.
Vandaag besloot ik eerder naar huis te gaan. Gewoon omdat het kan.
Omdat de balans klopte.
En in de kolom “winst” stond geen cijfer.
Maar een heel, vrij, eigen leven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
