Aleksej zat op de rand van het bed en hield de kleine hand van zijn vrouw in de zijne. Ze was koud. Veel te koud. In de ziekenhuiskamer hing een doordringende geur van ontsmettingsmiddel, en alleen het zachte gepiep van de monitor verbrak de stilte.
— We hebben alles gedaan wat we konden… — zei de arts zachtjes, terwijl hij een hand op zijn schouder legde.
Maar deze woorden waren leeg. Aleksej hoorde alleen zijn eigen ademhaling en het zachte gehuil dat uit de aangrenzende kamer kwam. Vier baby’s. Vier kleine levens. En één die al verdwenen was.
Anja had altijd van een groot gezin gedroomd. Ze zei altijd dat ze een thuis wilde „waar gelach en kinderstemmen de kamers vullen”. En toen ze hoorden dat ze vier baby’s zouden krijgen, glimlachte ze alleen maar:
— Dan is het zo bedoeld. Dit is ons lot.
De zwangerschap was zwaar, maar Anja klaagde nooit. Ze noemde elk van de baby’s bij naam, sprak met hen, streelde haar buik en zong slaapliedjes. Aleksej bewonderde haar kracht en het licht dat ze uitstraalde.
Maar op de dag van de bevalling ging alles mis. De artsen vochten vier uur lang voor haar leven. Ze kon de baby’s nog net één keer zien en fluisterde:
— Zeg hen dat ik van ze houd… — en toen ging ze heen.
Aleksej bleef alleen achter. Met vier kleine baby’s in zijn armen. Een leeg bed. In een huis dat nog steeds rook naar haar parfum en versgebakken broodjes – maar waar zij zelf niet meer was.
’s Nachts zat hij vaak met een baby in zijn armen voor het raam en staarde naar buiten, denkend:
„Hoe ga ik hen grootbrengen? Hoe moet ik dit doen zonder jou?”
Elke avond fluisterde hij haar naam. Elke avond beloofde hij haar dat hij zijn best zou doen. Hij werd vader en moeder tegelijk. Leerde vlechten maken, luiers verschonen en verhalen voorlezen met vier stemmen tegelijk.
De jaren gingen voorbij. De kinderen groeiden op. In elk van hen zag hij Anja – in hun glimlach, hun blik, hun bewegingen. En telkens als hij naar hen keek, voelde hij: ze is bij hen. Ze is niet helemaal verdwenen.
Op een dag vroeg zijn oudste dochter, Sonja:
— Papa, denk je dat mama trots op ons zou zijn?
Aleksej sloeg zijn armen om haar heen en antwoordde zacht:
— Ze zou trots zijn op elke stap die jullie zetten. En ze zal altijd bij jullie zijn. Altijd.
De jaren gingen ongemerkt voorbij. De vier kleine levens groeiden op tot sterke, slimme en liefdevolle mensen.
Sonja, de oudste, volgde in haar moeders voetsporen – ze werd arts. Elke dag redde ze levens, alsof ze daarmee dat ene leven wilde terughalen dat verloren was gegaan. In de operatiekamer droeg ze altijd een ketting met de naam van haar moeder.
— Ik voel dat ze bij me is — zei ze vaak ’s avonds tegen Aleksej als ze laat thuiskwam.
De tweede, Katja, werd lerares. Ze had altijd al gedroomd van werken met kinderen, hen liefde en kennis geven. Op een dag zei ze, terwijl ze haar leerlingen aankeek:
— Papa, jij hebt ons grootgebracht. Nu wil ik ook anderen helpen opgroeien.
De tweeling, Artyom en Dima, waren totaal verschillend, maar even koppig. Artyom koos voor het bedrijfsleven, werd een succesvolle ondernemer en richtte een stichting op voor gezinnen met veel kinderen.
— Ik wil dat gezinnen zoals het onze weten: jullie staan er niet alleen voor — zei hij terwijl hij donaties overmaakte.
Dima werd ingenieur, werkte aan nieuwe technologieën en droomde ervan de wereld beter te maken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
