Marina zat op de vensterbank en piekerde over het naderende einde van haar schooltijd en een onduidelijke toekomst. De opties leken illusoir: studeren zat er niet in — daar was geen geld voor — en dromen over plotselinge rijkdom was zinloos. Haar vader dronk het laatste beetje geld op, haar moeder sleepte zich voort met een arbeidsongeschiktheidspensioen en wat schoonmaakwerk. Het was nauwelijks genoeg om van te overleven. En wanneer haar moeder ook nog naar de fles greep, voelde Marina meer woede dan tegenover haar vader.
Natuurlijk had ze medelijden met haar ouders. Alles was ingestort met de komst van de perestrojka. Haar vader, een vakman in hart en nieren, werd ontslagen van de fabriek vanwege zijn principes — hij weigerde om productiegebreken door de vingers te zien. Haar moeder verloor haar baan toen de fabriek ineens werd gesloten zonder het loon uit te betalen. Hun leven, ooit kleurloos, werd met elk jaar donkerder.
Nieuwe kleren had Marina al jaren niet meer gehad. Haar ouders konden niet meekomen in de nieuwe wereld, in tegenstelling tot haar klasgenoten — kinderen van succesvolle zakenlui.
— Waarom kijk je zo sip? — De stem van haar klasgenoot Valerka haalde haar uit haar gedachten. Hij was de enige in de klas die mensen niet beoordeelde op hun portemonnee.
— Ik wacht op het klasuurtje, — antwoordde ze met een zwakke glimlach. — Misschien vertellen ze dan iets over het eindexamenfeest.
Hij ging naast haar zitten en knipoogde speels:
— Dan wacht ik met je mee. Was eigenlijk van plan naar huis te sneaken.
— Ben je dan niet nieuwsgierig? — vroeg Marina verbaasd. — Het is toch een uniek feest in je leven!
— Mij gaat het alleen om het diploma. Daarna wil ik dit oord zo snel mogelijk vergeten, — hij gebaarde naar de klaslokalen. — Zie je dat dan niet? Dit is al lang geen school meer, maar een afdeling van de hel.
— Je overdrijft! — lachte ze. — We zijn nog kinderen. Je moet alles niet zo serieus nemen. Ontspan een beetje!
Valerka glimlachte. Hij vond haar al een tijd leuk en schoof haar stiekem schriften of broodjes toe in de kantine.
— Dan is de eerste dans op het feest van mij, — zei hij ineens.
— Alle dansen zijn voor jou! — lachte Marina.
De lerares kwam het lokaal binnen, gevolgd door de rest van de klas. Marina hield haar adem in toen ze luisterde naar de plannen voor het feest — het overtrof al haar verwachtingen. Maar toen men begon met het toewijzen van rollen, werd haar naam niet genoemd.
— Maria Semjonovna, wat moet ik doen? — vroeg ze voorzichtig.
De lerares snoof minachtend en liet haar blik over Marina glijden van top tot teen:
— Waarom zou jij meedoen? Iedereen legt geld in voor dure outfits, jij hoort hier niet. Je haalt je diploma maar eerder op.
De klas barstte in lachen uit. Marina stormde de gang op en bedekte haar oren. Valera volgde haar meteen.
— Sevastjanov! — snauwde de lerares. — Jij bent onze ereleerling! Voor jou hebben we een speciaal programma!
Hij keek om bij de deur:
— Stop dat speciale programma maar waar de zon niet schijnt… — Zijn handgebaar liet weinig te raden over.
Maria Semjonovna werd lijkbleek. Valerka’s vader was de hoofdsponsor van het feest en had al gedreigd de leraren hun bonus te ontnemen als zijn zoon niet zou verschijnen.
— Kom terug! — gilde ze.
Als antwoord sloeg de deur dicht.
— Hoe heb je me gevonden? — vroeg Marina verbaasd, toen Valera naast haar op het bankje bij het sportveld ging zitten.
Hij zweeg, totdat zij de stilte verbrak:
— Ik ga weg. Haal m’n diploma op en verdwijn. Zoek werk. Misschien later via afstandsonderwijs…
— Neem je me mee? — onderbrak hij haar.
— Waarom zou je dat willen? — Ze sperde haar ogen open. — Jij hebt toch alles!
Thuis trof ze haar ouders zoals gewoonlijk: drinkend, met goedkope port.
— Doe mee, Marisjka! — lalde haar moeder, haar hoofd wiegend.
— Zijn jullie er nog niet klaar mee? — Marina klemde zich vast aan het deurkozijn. — Verdriet verdrinken in drank en wachten op de dood?
— Wat zeg je daar? — Haar vader liet zijn borrelglaasje vallen. — Zit je nu de wijsneus uit te hangen? De halve natie leeft zo!
— En waarom zitten jullie dan niet in de andere helft?! — schreeuwde Marina. — Ik mag niet naar het eindexamenfeest! Voor hen ben ik een zwerver!
Ze stormde haar kamer in, greep haar oude, gescheurde tas… en begon te huilen. Haar vader ging zwijgend naast haar op het bed zitten.
– Je hebt gelijk, – fluisterde hij, terwijl hij naar de muur staarde. – Ik ben een lafaard. Vlucht, meisje, weg van hier.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
