“Ik wil je auto niet vuil maken… en… ik heb geen geld,” gaf ze uiteindelijk toe, haar ogen neergeslagen.
“Neem deze regenjas, leg hem op de stoel, en alles komt goed. Leren stoelen zijn makkelijk schoon te maken,” antwoordde Antonie vriendelijk.
De vrouw stapte voorzichtig in, nog steeds beverend van de kou. “Heel erg bedankt. Mijn naam is Lia. Ik probeer het land rond te reizen met liften…” zei ze zacht.
“Ik ben Antonie,” antwoordde hij. “Weet je, dit is niet erg veilig. Je weet nooit op wie je stuit.”
“Ik weet het. Maar ik heb eigenlijk geen andere keuze. Ik zoek werk, maar ik heb nog nergens succes gehad. Fastfoodrestaurants, wegrestaurants… overal hetzelfde. Weinig loon, veel vernedering,” antwoordde Lia bitter, terwijl Antonie zag dat ze probeerde haar neus af te vegen, maar geen zakdoek had.
Hij gaf haar een witte monogramdoek – een geschenk van een vroegere zakenpartner. Lia nam het aarzelend aan.
“De mens is de grootste waarde. Op een dag zul je begrijpen wat ik bedoel,” zei Antonie zacht, terwijl hij naar de stad reed.
Ze waren bijna in het centrum, toen Antonie begon te denken: “Wat als deze vrouw echt nergens heen kan? Wat als het hele verhaal van haar rondreizende liften een excuus is? Wat als ik haar hier achterlaat en Lia ‘s nachts op een bankje slaapt en iemand haar pijn doet?”
“Weet je wat?” zei hij plotseling. “Kom naar mijn huis. Rust even uit, eet iets, en morgen kun je helder nadenken over wat je verder wilt doen.”
Lia was in eerste instantie verbaasd. “Het spijt me, maar dit is een beetje een vreemde aanbieding. Ik denk niets slechts van je, maar… ik ben een vreemde voor je, en… ik ben een beetje bang.”
“Geen probleem, het is normaal dat je bang bent voor mij. Ik ben getrouwd, ik heb een zoon. Bence – hij is gehandicapt, maar een heel sterke jongen. Je zult hem geweldig vinden,” voegde hij eraan toe en liet een foto zien van een jongen met verdrietige ogen.
Lia bleef stil. Buiten tikte de regen tegen het raam, en een bekend gevoel overviel haar. Zo viel de regen ook toen… maar ze herinnerde zich het precies niet. Het kwam alleen een pijnlijke herinnering naar boven.
“Goed, het is goed,” zei ze zachtjes. “Ik beloof niets, maar… het zou wel fijn zijn om uit te rusten.”
Antonie glimlachte. “We hebben een klein gastenhuis achterin de tuin. Daar zal niemand je storen, en als je wilt, kun je daar zelfs werken. Ik heb iemand nodig die zorgt voor de tuin of helpt in het huishouden. Eerlijk gezegd, ik moet iemand hebben die ik kan vertrouwen.”
“Als het eerlijk werk is, dan hoef je me niet lang te overtuigen,” knikte Lia.
“Ik voel dat het lot jou hier heeft gestuurd,” zei Antonie zacht.
Lia antwoordde alleen maar: “Ik zal je niet in de steek laten. Nooit.”
De volgende ochtend kon Lia haar ogen niet geloven toen ze haar ogen opende. De kamer in het gastenhuis was netjes, het bed was groot met witte beddengoed, en de gordijnen waren elegant. Voor een moment dacht ze dat ze droomde. Toen herinnerde ze zich: ze sliep niet meer op straat, maar in het huis van een vreemde, maar goedhartige man.
“Ik ben hier niet gekomen om uit te rusten, maar om te werken,” mompelde ze, zich snel aankleedend om te zoeken naar iets waarmee ze kon helpen.
Dit verhaal herinnert ons eraan hoeveel kracht kleine gebaren van hulp kunnen hebben. Soms is het maar één daad van vriendelijkheid die het leven van iemand compleet kan veranderen. Dankzij empathie, openheid en de bereidheid om anderen te helpen, kunnen we iemand de hoop op een beter leven teruggeven. Het is vaak maar een kleine stap die nodig is om iemand een nieuwe kans te geven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
