DE KAT HUILDE!
EN IEDEREEN SCHREEUWDE HUILEND!
OMDAT HIJ TERUGGEKOMEN WAS… 🙏🙏
De hond Hachiko werd een symbool van trouw en trots voor de Japanners. Er zijn films over hem gemaakt en standbeelden opgericht. Maar over de dorpskat Gavrik is nooit een film gemaakt. En toch had hij dezelfde ziel als die Hachiko…
Ik begin met zijn volledige naam: Gavrosj.
Ooit, toen zijn eigenaar, die gewoon Ivanytsj werd genoemd, nog een kind was, las hij een boek over een jongen die heldhaftig was op de barricades in Frankrijk. Toen hij op latere leeftijd een katje vond dat door iemand bij het afval was gedumpt, noemde hij hem zo. Sindsdien waren ze onafscheidelijk – waar Ivanytsj ook ging, liep Gavrik rechts naast hem. Hij hield erg van melk, en zijn eigenaar kocht elke week een hele drie liter kan rechtstreeks van de boerderij.
Hij kocht ook vis voor hem in de dorpswinkel. Kortom, het was een goed verzorgde en mooie kat. Mensen hadden respect voor hem en zijn eigenaar.
Gavrik was ongeveer tien jaar oud toen zijn zwarte dagen begonnen. Ivanytsj werd opgenomen in het ziekenhuis. De oude man begreep wat er zou gaan gebeuren en vertelde en toonde de buren waar hij de sleutels verstopte – in de moestuin – en in de keuken liet hij eten achter, hij had voorraden kattenvoer in de koelkast. Kortom, hij was voorbereid.
En hij vertelde dit ook aan Gavrik. Alsof hij afscheid nam en hem opdracht gaf – zich goed te gedragen, waardig te zijn en op hem te wachten! Zeker wachten, want hij zou terugkomen! En zijn eigen kat omhelzen…
Daarna volgden de liefste woorden en eindeloze kussen… Wie dat heeft meegemaakt, weet wat het betekent – niet in woorden te beschrijven…
Ivanytsj had zijn ziekenhuistas al klaar, het belangrijkste was zijn opladers voor zijn twee mobieltjes niet te vergeten – om contact te houden met Gavrik.
De operatie van Ivanytsj was gepland en zonder verrassingen. En het leek goed te gaan. Het probleem was dat het ziekenhuis verbouwd werd, patiënten werden ontslagen of naar andere gebouwen overgebracht, en Ivanytsj, vanwege de aard van de operatie, moest naar een regionaal centrum worden gebracht. Hij verzette zich, vertelde iedereen over zijn Gavrik, maar wie nam hem serieus!
Hij werd honderd kilometer verderop gebracht.
Elke dag belde hij de buren. Eerst hoorde hij vrolijke stemmen, daarna bekende men hem dat Gavrik vrijwel stopte met eten, de hele tijd bij de weg zat en niet weg te krijgen was. De sleutels waren niet nodig – hij ging niet zonder zijn eigenaar naar huis…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
