Het was een gewone doordeweekse avond — de metro bromde, dommelde en rolde vermoeide mensen naar huis langs de lijn. Ik zat bij het raam.
Bij een volgende halte gingen de deuren open en een jongen van een jaar of tien stapte de wagon in. Hij zag eruit alsof hij van school was weggelopen — warrig haar, gekreukte korte broek, en één versleten sportschoen in zijn hand.
Maar het opvallendste: hij was blootsvoets. Aan één voet had hij een dunne, gestreepte sok. Hij ging zitten op een vrije plek tussen twee passagiers en deed zijn best om geen aandacht te trekken.
Toch zagen mensen hem. Sommigen draaiden zich abrupt naar hun telefoon, anderen wierpen een vluchtige, beoordelende blik en deden alsof ze diep in gedachten waren.
Maar de man die rechts van de jongen zat, reageerde anders. Hij droeg werkkleding — een spijkerbroek met verfvlekken, een dikke jas, zware werkschoenen.
Zijn blik ging steeds van de blote voeten van de jongen naar zijn eigen tas die bij zijn voeten stond. Hij was ergens over aan het nadenken.
Twee haltes gingen voorbij. Toen nog één. Bij de vierde halte boog hij plotseling voorover, schraapte zijn keel — zacht, maar op een manier dat iedereen alert werd — en zei iets dat iedereen versteld deed staan.
— Luister. Ik heb net sportschoenen gekocht voor mijn zoon. Maar hij redt zich wel. Hij heeft nog een goed paar. Jij hebt ze, denk ik, harder nodig.
Uit zijn tas haalde hij een doos. Hij opende het deksel. Binnenin zaten blauwe sportschoenen, nieuw, met kaartjes er nog aan.
De jongen keek alsof hij het niet begreep. Eerst naar de schoenen. Toen naar de man. Toen weer naar de schoenen. Hij pakte ze op, paste ze voorzichtig… Ze pasten. Perfect.
Hij keek op, een verlegen glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zei bijna fluisterend:
— Dank u wel.
De man haalde zijn schouders op, alsof het niets was:
— Geef het gewoon door. Als je kunt.
De jongen stapte bij de volgende halte uit. Niet langer gebogen, nu met nieuwe schoenen — en met iets anders, iets onzichtbaars, maar dat warmer is dan welk schoeisel dan ook: geloof in mensen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
