De artsen hadden gezegd dat de operatie noodzakelijk was. Dat er geen tijd meer te verliezen was. De tumor groeide veel te snel. De overlevingskans — slechts twintig procent.
De artsen waren recht door zee: of ze ging nu meteen onder het mes, of over een paar maanden zou het te laat zijn. Maar de vrouw wist: misschien zou ze nooit meer wakker worden. En daarom vroeg ze of ze haar hond nog één keer mocht zien.
– Alsjeblieft, – haar stem beefde. – Laat me alsjeblieft mijn hond zien… voordat u begint.
De artsen wisselden een blik. De vrouw was 43. Alleenstaand. Geen familie, geen kinderen. Alleen haar hond — een oude, trouwe Duitse herder genaamd Greta. Ze woonden al meer dan tien jaar samen. Greta was bij haar in de moeilijkste tijden — na het verlies van haar ouders, een scheiding, en tijdens ziektes.
– Tien minuten, – zei een van de artsen met tegenzin.
Toen Greta binnenkwam, was ze eerst verward door de geuren en de witte ziekenhuismuren, maar toen herkende ze haar baasje en stormde op haar af.
– Hallo, mijn meisje, – zei de vrouw terwijl ze met haar hand door de zachte vacht streek. Tranen vielen op haar handen. – Vergeef me… Vergeef me dat ik je achterlaat. Ik ben bang, maar jij hoeft niet bang te zijn. Mijn slimme meisje, ik hou zo veel van je.
De hond drukte zich met haar hele lichaam tegen haar aan en bleef stil liggen, maar plotseling… werd ze alert.
Greta begon te grommen. Het was geen angstige grom. De vrouw richtte zich verward op haar ellebogen, toen ze zag hoe haar trouwe hond zich tussen haar en de artsen wierp, die met een brancard de kamer binnenkwamen.
– Greta, wat doe je? Rustig! – riep de vrouw geschrokken. Maar de hond bleef grommen.
Een van de artsen stapte naar voren om de vrouw mee te nemen naar de operatiezaal, maar Greta sprong plotseling naar voren — en beet de arts in zijn arm. Zoiets had ze nog nooit eerder gedaan…
De artsen stonden versteld toen ze ontdekten waarom de hond zich zo gedroeg 😲😱
– Haal de hond weg! – riepen de verpleegsters.
De vrouw keek verstijfd naar wat er gebeurde. Greta blafte en huilde, worstelde zich los, alsof ze iets belangrijks wilde zeggen, iets dringends, iets wat niemand kon begrijpen behalve zijzelf.
En toen begreep ze het.
– Wacht, – sprak de vrouw met moeite uit. – Ik… ik weiger de operatie. Doe een nieuwe onderzoeken. Meteen.
– Dit is krankzinnig, – protesteerde de arts terwijl hij zijn verbonden arm vasthield. – U speelt met uw leven!
– Ik voel het… ik moet zeker weten. Zij… zij voelt iets. Mijn hond heeft zich nog nooit zo gedragen.
Diezelfde avond kreeg ze een nieuwe reeks tests. Foto’s. MRI-scan.
Ze konden hun ogen niet geloven. Geen van de artsen.
De tumor was verdwenen. Volledig. Geen spoor meer. Alsof hij er nooit was geweest.
Een week later liep ze alweer met Greta in het park. Zonder infusen. Zonder hechtingen. Zonder angst.
Ze ging op haar knieën voor de hond zitten, drukte haar hoofd tegen haar borst.
– Jij hebt me gered. Jij wist het. Hoe?..
Greta zuchtte zacht, likte haar op de wang en legde haar hoofd op haar schouder.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
