De artsen hadden gezegd dat de operatie noodzakelijk was. Dat er geen tijd meer te verliezen was. De tumor groeide veel te snel. De overlevingskans — slechts twintig procent.
De artsen waren recht door zee: of ze ging nu meteen onder het mes, of over een paar maanden zou het te laat zijn. Maar de vrouw wist: misschien zou ze nooit meer wakker worden. En daarom vroeg ze of ze haar hond nog één keer mocht zien.
– Alsjeblieft, – haar stem beefde. – Laat me alsjeblieft mijn hond zien… voordat u begint.
De artsen wisselden een blik. De vrouw was 43. Alleenstaand. Geen familie, geen kinderen. Alleen haar hond — een oude, trouwe Duitse herder genaamd Greta. Ze woonden al meer dan tien jaar samen. Greta was bij haar in de moeilijkste tijden — na het verlies van haar ouders, een scheiding, en tijdens ziektes.
– Tien minuten, – zei een van de artsen met tegenzin.
Toen Greta binnenkwam, was ze eerst verward door de geuren en de witte ziekenhuismuren, maar toen herkende ze haar baasje en stormde op haar af.
– Hallo, mijn meisje, – zei de vrouw terwijl ze met haar hand door de zachte vacht streek. Tranen vielen op haar handen. – Vergeef me… Vergeef me dat ik je achterlaat. Ik ben bang, maar jij hoeft niet bang te zijn. Mijn slimme meisje, ik hou zo veel van je.
