– Hoi, Olli, wil je een broodje, oude jongen?
Vanaf die dag kwam de nieuwsgierige hond elke lunchpauze vrolijk naar hem toe, zijn staart kwispelend toen hij het lunchdoosje van Krzysiek zag. Maar in plaats van te eten, pakte Olli altijd het eten en rende ermee weg…
Krzysiek begon zich steeds meer zorgen te maken over het gedrag van Olli, die elke dag hetzelfde leek te doen. In het begin dacht hij dat Olli misschien wel pups had en het eten naar hen bracht. Maar Olli was een mannelijke hond, dus die theorie viel al snel weg.
Naarmate de dagen verstreken, merkte Krzysiek dat Olli steeds zwakker werd. Zijn ooit zo glanzende vacht had zijn glans verloren en het leek alsof er iets ernstigs mis was. “Waar brengt hij het eten naartoe zonder het zelf op te eten?” dacht Krzysiek.
Op een dag zag Krzysiek hoe Olli enthousiast met zijn staart kwispelde toen hij het broodje zag, maar zoals altijd pakte hij het en rende weg.
– Olli, waar ga je naartoe? – riep hij, en rende achter hem aan. Maar de hond stopte niet en verdween snel aan de rand van de markt, een stofwolk achterlatend.
Krzysiek stond daar verward. Zijn hoofd was gevuld met duizenden gedachten, maar geen enkele gaf een antwoord op de vraag waarom Olli zich zo gedroeg.
Diezelfde avond, toen Krzysiek zijn werkdag had afgesloten, stapte hij de koude lucht in – en daar zag hij Olli staan voor de fietsenwinkel. De hond staarde naar het raam en jankte zachtjes toen hij Krzysiek zag.
Krzysieks hart samentrok. Olli was niet zomaar een bijzondere hond – hij was een loyale, liefdevolle vriend wiens hart gebroken was.
Krzysiek ging bij hem zitten, aaide hem over zijn hoofd en zei zachtjes:
– Je bent niet alleen, maat. Ik ben hier voor jou.
Krzysiek besloot Olli te helpen, maar er was één probleem: zijn vriendin Mila hield niet van honden.
Hij wist dat als hij Olli mee naar huis zou nemen, Mila zich zou opwinden. Maar hij kon hem niet op straat laten. ‘s Avonds sprak hij zachtjes tegen de hond, gaf hem een beetje koek en zette een riem om. Olli schrok, maar Krzysiek kalmeerde hem en nam hem mee naar huis.
Zijn hart klopte snel terwijl hij naar hun appartement liep. Hij wist dat Mila niet blij zou zijn. En hij had gelijk.
– Wat doet die hond hier?! – schreeuwde Mila, terwijl Olli hem vanaf haar voeten aankeek.
– Breng dat dier hier weg! – zei Mila boos. – Ik sta hier niet mee in huis!
Krzysiek probeerde haar uit te leggen dat niemand voor Olli zorgde, dat het een geweldige hond was die een familie nodig had die van hem hield. Maar Mila was onbuigzaam.
– Nee! – zei ze, terwijl ze haar hoofd schudde. – Wil je elke ochtend wakker worden van zijn geblaf? Met hem wandelen en zijn poep opruimen? Je weet dat ik allergisch ben voor honden!
Krzysiek wist dat het niet makkelijk zou zijn om haar te overtuigen… maar hij was niet van plan op te geven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
