Van een middelmatige acteur maakte hij een echte meester. Hij gaf hem hoofdrollen in vrijwel al zijn films en toneelstukken. Jean Marais werd wereldberoemd. Films als De graaf van Monte Cristo, Fantomas, De man met het ijzeren masker waren zelfs in de Sovjet-Unie bekend.
Opmerkelijk is dat Marais, ondanks zijn geaardheid, aan het front diende – hij vocht tegen de nazi’s, al pas nadat zij Parijs hadden verlaten. Voor zijn moed kreeg hij een onderscheiding. Een paar jaar lang was hij getrouwd met actrice Mila Parely – maar het huwelijk hield geen stand. Met Jean Cocteau leefde hij daarentegen meer dan 25 jaar samen, tot de dood van de regisseur.
Jean Marais had nooit eigen kinderen. In 1962 adopteerde hij wel een 19-jarige Roma-jongen, Serge genaamd. Hij wilde hem laten studeren en tot heer opvoeden. Maar Serge was alleen in geld geïnteresseerd. Later gaf Marais zelf toe dat de adoptie een vergissing was. Serge verdween jarenlang en dook pas na Marais’ dood weer op – hij spande een rechtszaak aan over de erfenis die de acteur aan zijn vrienden had nagelaten. Maar dat is een ander verhaal.
Men zegt dat een getalenteerd mens in alles getalenteerd is. Dat gold ook voor Jean Marais. In de jaren 60, na de dood van zijn mentor, verliet hij het rumoerige Parijs en vestigde zich aan de Franse Rivièra. Hij kocht een villa, waar hij in stilte schilderde en beeldhouwde. Er wordt gezegd dat Pablo Picasso, toen hij zijn werk zag, verbaasd zei hoe iemand met zoveel talent zijn leven kon “verdoen” met acteren.
Volgens mensen die hem goed kenden, was Jean Marais in het echte leven uiterst bescheiden en teruggetrokken. Hij leek totaal niet op de helden die hij speelde. Hij pronkte nooit met zijn anders-zijn – maar hij loochende het ook niet, wat in die tijd uitzonderlijk was. Verboden verlangens had hij al in zijn jeugd leren kennen – via een vriend van zijn moeder. Volgens zijn eigen herinneringen was hij gewoon nieuwsgierig.
Toen er een beroemde regisseur op zijn pad kwam, koos Marais voor een filmcarrière. Aan het einde van zijn leven had hij daar spijt van. Als ze elkaar nooit hadden ontmoet, was zijn leven misschien heel anders verlopen. Misschien had de wereld hem dan gekend als beeldhouwer, schilder of schrijver – want aan talent had deze mannelijke schoonheid geen gebrek. Hij had genoeg voor meerdere levens.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
