— Ze kon niet gestolen hebben! Ik geloof het niet en zal het nooit geloven! Een goed meisje, vriendelijk. Ik ben zelfs naar de politie gegaan om voor haar te pleiten, maar ze zeiden: “Ga maar naar huis, bemoei je er niet mee.”
Veronika herinnerde zich de negatieve opmerkingen in het dossier en begreep: de waarheid was weer dieper dan het leek.
— Dank u wel, — bedankte ze en maakte zich klaar om te gaan.
— Wacht, lieverd, — bracht de grootmoeder een tas. — Hier zijn Lilia’s spullen. Ook een fotoalbum. Kijk het maar thuis eens door.
Thuis, toen ze de tas opende, begon Veronika te huilen. Op de eerste foto stonden Lilia en Denis — ze omhelsden elkaar, lachten, waren gelukkig. Ze bladerde het hele album door, vond een groepsfoto van de opleiding en probeerde het gezicht te zien van degene die het meisje in de val had willen lokken. Maar het gezicht van de verrader bleef verborgen.
De volgende dag ging ze naar de universiteit.
— Waarom heeft u dit nodig? — vroeg de decaan koel.
— Ik wil helpen.
— Helpen een dievegge? — snauwde de vrouw. — Alleen schuldigen zitten hier achter tralies.
Veronika besefte dat ze de waarheid niet van haar zou krijgen. Nog voordat ze de straat op liep, kwam een studente naar haar toe:
— Pardon, u vroeg naar Lilia? Ik weet iets. Maar laten we even weggaan, zodat niemand het hoort.
Drie dagen later werd Veronika aangereden door een auto. Gelukkig kon ze op tijd opzij springen, maar de klap was stevig.
In het ziekenhuis kwam Natasha langs:
— Waarschuwing, hè?
— Ja. De auto reed recht op me af. De bestuurder zag me. En ik zag hem.
— Wat gaan we doen? Hoe is het met Lilia?
— Tot nu toe gaat het goed. Ze begint pas te beseffen wat opsluiting betekent.
— Nika, bel Oleg. Je redt het niet alleen.
Oleg was de broer van haar overleden man. Ze hadden al lang geen contact meer — Veronika hield hem in stilte verantwoordelijk voor de dood van Sasha, omdat hij niet met hem mee was gaan vissen. En als hij erbij was geweest… Misschien was er niets gebeurd.
Toen Oleg aankwam, was hij bang:
— Waarom bel je niet meteen?
— Ik kon gewoon niet. Sorry.
— Hou op. Mensen zoeken altijd een zondebok. Vertel alles maar.
Hij stemde toe te helpen.
Enige tijd later ging Veronika samen met Natasha naar Lilia. Het meisje sprong op.
— Lilia, — begon Veronika, — Denis… hij is overleden. Een totaal stomme, toevallige dood.
Lilia schreeuwde en tranen stroomden over haar gezicht:
— Nee! Liever had hij me verlaten, liever had hij een ander gevonden! Maar niet dit!
Natasha gaf snel een injectie. Ongeveer tien minuten later was de hysterie voorbij.
— Je draagt mijn kleinzoon of kleindochter, — zei Veronika zacht. — We doen er alles aan om je vrij te krijgen. Je bent niet alleen. We redden het samen.
Drie jaar later.
— Nikita! Wacht! — riep Veronika terwijl ze een kleine jongen achterna liep.
Hij rende vrolijk weg en giechelde blij. Voor hen verscheen Lilia. Vandaag had ze haar laatste examen afgelegd. Dankzij Oleg en Veronika had ze haar studie kunnen afmaken — al was het op afstand.
Een auto stopte naast hen:
— Meisjes! Wat heb ik jullie gemist! Vooral jou, Nikitos!
Het jongetje aarzelde: mama, opa… Toen rende hij naar Oleg toe.
Een jaar geleden waren hij en Veronika getrouwd. Vandaag verhuisde hij definitief naar deze stad.
— Ik heb mijn appartement in de hoofdstad verkocht, — zei hij terwijl hij Veronika omarmde. — Nu ben ik weer hier.
Zij had ontslag genomen bij de kolonie om Lilia te helpen met haar studie. Nu was ze van plan een rustige baan te zoeken, iets voor vrouwen.
Lilia kwam naar hen toe, pakte haar zoon op, en ze omhelsden elkaar allemaal. Mensen die voorbij liepen, weken uit en keken nieuwsgierig toe: ze stonden midden op het trottoir en konden elkaar maar niet loslaten.
Vreemd?
Nee. Ze hadden gewoon iets doorgemaakt wat je je ergste vijand niet toewenst. En ze waren een familie geworden — echt, levend, verbonden. En dat was voor hen het allerbelangrijkste in de wereld.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
