— En weet je, — ging haar moeder verder, — ik heb met de kliniek afgesproken, als gepensioneerden krijgen we korting op tandheelkunde. En we hebben die toeslag aangevraagd, bedankt voor de tip.
Larisa knikte stilletjes, nog steeds niet helemaal gelovend wat ze hoorde. Kon het echt dat slechts twee maanden financiële zelfstandigheid haar ouders zo had veranderd?
— En hoe zit het met de lening? — vroeg Larisa voorzichtig.
— Die jurist van jou heeft geholpen, — haar vader wreef beschaamd over zijn kin. — We hebben hem laten herstructureren, nu betalen we het beetje bij beetje af. En ik wil me bij jou verontschuldigen. Het was niet netjes van me.
Terug onderweg naar huis voelde Larisa een vreemde mix van emoties. Vreugde — omdat haar ouders eindelijk verantwoordelijkheid voor hun eigen leven hadden genomen. Verdriet — bij de gedachte aan hoeveel jaren verspild waren, jaren waarin ze allang zelfstandig hadden kunnen zijn. Maar het belangrijkste was trots. Trots op zichzelf, omdat ze er eindelijk in geslaagd was gezonde grenzen te stellen.
Diezelfde avond kreeg Larisa een berichtje van haar neef Dima: “Hoi tante Lara. Jammer natuurlijk dat ik de telefoon moest terugbrengen, maar oké. Oma heeft het nu de hele tijd over financiële verantwoordelijkheid. Echt heftig)))”
Larisa glimlachte. Vijftien jaar oud, en hij redeneert volwassener dan zijn grootmoeder. Misschien is dat zelfs maar goed ook — zo leert hij eerder de waarde van geld.
Een week ging voorbij, nog een, een maand. Larisa’s leven veranderde, hoewel uiterlijk alles hetzelfde bleef: hetzelfde werk in de kliniek, dezelfde patiënten, hetzelfde gehuurde appartement. Maar vanbinnen ontstond een nieuw gevoel — vrijheid en rust.
Na weer een dienst kwam Larisa thuis, zette haar favoriete muziek aan, stak een kaars aan en haalde ingrediënten uit de koelkast voor een lichte avondmaaltijd. Terwijl ze kaas en tomaten sneed, betrapte ze zichzelf op de gedachte dat ze voor het eerst in lange tijd níet dacht aan wie er morgen weer geld zou vragen. Ze zat niet te bedenken waar ze deze maand weer vanaf zou moeten zien om iemands “onvoorziene kosten” te kunnen dekken.
Gewoon stilte. Gewoon haar eigen leven. En dat was het mooiste gevoel ter wereld.
Larisa ging aan tafel zitten en hief haar glas wijn, terwijl ze zichzelf in gedachten feliciteerde met een kleine, maar ontzettend belangrijke overwinning. Een overwinning op haar eigen schuldgevoel, op manipulatie, op de angst om grenzen te stellen.
“Geen overboekingen meer. Leef naar jullie middelen,” — die zin had niet alleen haar leven veranderd, maar ook dat van haar ouders. Soms is het moeilijkste wat er is: geliefde mensen dwingen volwassen te worden, zelfs als ze allang boven de zestig zijn.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
