In de volledige stilte, alleen onderbroken door het tikken van de wandklok, besefte Larisa de pijnlijke waarheid — al die jaren hadden ze haar misbruikt onder het mom van zorg. Elk verzoek om hulp was in werkelijkheid een eis geweest, elke belofte “we betalen je later terug” was nooit ingelost. Als tandarts wist Larisa maar al te goed dat verwaarloosde gevallen een radicale behandeling vereisen. De tijd van halve maatregelen was voorbij.
De volgende ochtend, nadat ze haar moed had verzameld, zette Larisa haar telefoon aan. Twaalf gemiste oproepen van haar moeder, vijf van haar vader, twee van haar broer. Ze negeerde ze allemaal en belde zelf naar het ouderlijk huis.
— Hallo? — de stem van haar moeder klonk waakzaam.
— Hallo mam, — Larisa sprak kalm maar vastberaden. — We moeten praten. Is papa erbij? Laat hem ook meeluisteren.
— Ja, ik zet de luidspreker aan, — in haar moeders stem klonk een vleugje ongerustheid.
Toen Larisa het geritsel en gedempte stemmen van haar ouders hoorde, haalde ze diep adem en sprak de zin uit die ze de hele nacht had ingestudeerd:
— Geen overboekingen meer. Leef naar jullie middelen. Ik ben niet verplicht om een volwassen gezin te sponsoren.
Aan de andere kant van de lijn viel een oorverdovende stilte. Daarna klonk de verontwaardigde stem van haar moeder:
— Kijk eens waar die dokterlijke arrogantie je gebracht heeft! Ben je vergeten wie je eerste tandjes heeft behandeld?
Larisa sloot haar ogen. Typische manipulatie. Vroeger zou ze gezwicht zijn, zich een ondankbare dochter hebben gevoeld. Maar vandaag niet.
— Ik weet het nog, — antwoordde Larisa rustig. — Maar ik ben volwassen geworden. En jullie niet. Het is tijd om zonder mijn bankpas te leren leven.
— Wat bedoel je met “zonder je bankpas”? — verontwaardigde haar vader zich. — En hoe zit het dan met die lening?
— Jullie hebben die afgesloten — dus jullie lossen hem ook af, — kapte Larisa af. — Ik heb geen enkel document ondertekend. Jullie hebben hem achter mijn rug om geregeld, misbruikmakend van mijn vertrouwen.
— Maar wij zijn toch je ouders! — riep haar moeder uit. — Je bent verplicht…
— Nee mam, — onderbrak Larisa haar streng. — Ik ben niets verplicht. Ik ben een volwassen mens. Ik kom graag bij jullie op bezoek, ik help jullie met advies. Maar financieel — is het klaar. Genoeg.
— En wat moeten wij nu doen? — in de stem van haar vader klonk oprechte verwarring.
— Leven naar jullie middelen, — herhaalde Larisa. — Zoals alle normale gepensioneerden. Ik ken een jurist die kan helpen met herstructurering van de lening. Ik kan zijn nummer doorgeven. En bovendien — jullie kunnen een toeslag aanvragen voor de energierekening, dat verlaagt de kosten aanzienlijk.
— Toeslag? — herhaalde haar moeder, alsof Larisa haar had voorgesteld om te gaan bedelen. — Wil je soms dat we door allerlei kantoren gaan lopen en ons laten vernederen?
— Dat is geen vernedering maar jullie wettelijk recht, — antwoordde Larisa vermoeid. — Denk er maar over na. Ik moet nu naar mijn werk.
Toen ze het gesprek beëindigde, voelde Larisa een ongelooflijke lichtheid. Alsof een enorme steen, die ze jarenlang op haar schouders had meegedragen, plotseling verdwenen was. In de kliniek merkte Marina Sergejevna de verandering op:
— Je bent vandaag anders dan normaal.
— Ja? — Larisa glimlachte terwijl ze haar handschoenen aantrok. — Ik heb eindelijk eens goed geslapen.
De weken daarna waren niet gemakkelijk. Larisa hield zich strikt aan haar woord — geen overboekingen meer. Ze stuurde haar ouders informatie over de toeslagen en de contactgegevens van de jurist die met de lening kon helpen. Daar hield haar hulp op.
De relatie met haar ouders verslechterde abrupt. Haar moeder belde helemaal niet meer, haar vader beperkte zich tot zeldzame berichtjes zoals “Jammer dat het zo moet…” of “Ik hoop dat alles goed met je gaat.” Haar broer Aleksej hield ook afstand, waarschijnlijk beledigd omdat zijn zoon de iPhone weer naar de winkel had moeten terugbrengen.
In het begin voelde Larisa zich schuldig, vooral ’s avonds, in het lege appartement. Maar toen merkte ze opeens dat ze voor het eerst in jaren niet voortdurend aan andermans problemen dacht. Ze begon eindelijk geld opzij te zetten — niet voor weer een “onvoorziene noodsituatie” van haar ouders, maar voor de aanbetaling van een hypotheek. Ze schreef zich in voor een rugmassage, die ze al maanden had uitgesteld. Ze kocht een abonnement voor het zwembad.
Twee maanden na het doorbreken van de financiële gewoontekring kreeg Larisa een vreemd bericht van haar moeder: “Kom zondag langs voor het eten. Ik bak een taart.”
Larisa ging, maar bleef op haar hoede voor nieuwe eisen of verwijten. Maar tot haar verbazing werden haar ouders ongewoon opgewekt ontvangen.
— Stel je voor, — vertelde haar moeder terwijl ze de taart aansneed, — ze hebben me aangenomen als telefoniste bij een taxibedrijf. Drie dagen per week, fijne werktijden.
— En ik heb met de buurman geregeld, — voegde haar vader eraan toe. — Hij repareert elektronica. Ik help hem nu — ik repareer kleine apparaten, soldeer wat. Mijn handen weten nog hoe het moet!
Larisa luisterde verbaasd naar haar ouders. Op hun ruim zestigste hadden ze ineens de kracht en de wil gevonden om te gaan werken. Niet omdat hun pensioen niet genoeg was voor eten — maar omdat ze nieuwe doelen hadden gekregen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
