— Luister, Mariñochka, je begrijpt toch dat ik een limiet op mijn kaart heb. Misschien neem jij een deel voor je rekening, en betaal ik je later terug?
Ik grinnikte:
— Terugbetalen? Zoals de vorige keer, toen je “voor een week leende” en de schuld anderhalf jaar bleef hangen? Nee, dank je.
Tante Natasha probeerde de situatie onder controle te krijgen:
— We kunnen… misschien later…
— “Misschien” werkt niet meer, — onderbrak ik beslist. — Jullie hebben zelf het restaurant gekozen, zelf de dure gerechten besteld. Betaal nu jullie eigen keuzes.
Er viel een stilte in de zaal, alleen onderbroken door het geluid uit de aangrenzende ruimte: borden rinkelden en het servies ritselde. De familie bevroor, alsof ze op heterdaad waren betrapt. Iemand van de verre familieleden liep opzij, haastig zijn telefoon checkend of in zijn portemonnee rommelend. Op de gezichten waren gemengde emoties te lezen: van verbazing tot irritatie.
Op dat moment besloot oma Antonina, die het tafereel met stille droefheid had gevolgd, in te grijpen. Ze keelde zachtjes om de aandacht te trekken:
— Kinderen, maak geen ruzie… Mariñochka, dank je voor deze avond. En wees niet boos op haar. Ze is een goed mens, en als jullie een feest wilden, wees dan zo vriendelijk het te betalen.
In haar stem klonk vermoeidheid, alsof ze al lang wist waar dit alles toe kon leiden, maar liever niet ingreep. Ik boog naar haar toe en raakte zacht haar hand aan:
— Oma, maak je geen zorgen. Dit feest is voor jou. Jammer dat het zo is gelopen, maar soms moet je jezelf beschermen, zelfs tegenover dierbaren.
Oma knikte en er verscheen begrip in haar ogen. Misschien had ze altijd al door hoe men mij gebruikte, maar nu werd het te duidelijk.
De familie begon eindelijk actie te ondernemen: iemand legde zijn kaart meerdere keren tegen de terminal, iemand rende naar de geldautomaat voor contant geld. Nina’s normaal zo fotogenieke gezicht vertrok van woede — duidelijk had ze niet gepland om stories te posten over hoe leuk ze het had gehad, maar stelde ze zich voor hoe ze iedereen over deze “beschamende avond” zou vertellen.
Toen de laatste betaling was gedaan en de obers ons bedankten voor het bezoek, voelde ik een ongelooflijke verlichting. Alsof een enorme steen, die jarenlang op mijn schouders had gedrukt, eindelijk verdwenen was. Ja, er was die avond geen familie-eenheid, maar ik had duidelijk mijn grenzen aangegeven.
De familie vertrok zwijgend: tante Natasha als eerste, haastig haar tranen bedwingend, verdween in een taxi. Oom Juri liep nors, mompelend over “verraad.” Artiom, normaal zo onverstoorbaar, brandde nu van woede, maar zweeg. Nina, hen inhaalend, siste nog:
— Hoe kon ze ons zo plaatsen? Dit is schandelijk!
Ik bleef alleen op het restaurantportaal staan, kijkend hoe oma Antonina met haar vriendin langzaam naar mij toe kwam. Haar gezicht drukte zowel droefheid als dankbaarheid uit.
— Dank je, kleindochter, — zei ze, mijn hand nemend. — Natuurlijk was er ruzie, maar wat een prachtig feest. Misschien zullen ze eindelijk begrijpen dat familie niet alleen om geld gaat, maar ook om wederzijds respect.
Ik omhelsde haar steviger:
— Precies, oma. Misschien zullen ze het ooit begrijpen. Of misschien niet. Maar ik zal niet langer toestaan dat ze mij gebruiken.
We gingen naar buiten, waar de avondstad ons omhulde met zijn geluid en licht. Binnen vochten tegenstrijdige gevoelens in mij: bitterheid over gebroken verwachtingen en verlichting dat ik eindelijk een punt had gezet. Nu wist ik het zeker: goedheid moet niet als zwakte worden gezien. Als de familie een feest wil, laat ze leren degenen waarderen die het creëren, en niet zomaar eisen zonder na te denken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
