— Gierig? Grappig. En hoe noemen jullie degenen die constant geld lenen maar het nooit terugbetalen? Of degenen die andermans spullen gebruiken en ze kapot teruggeven?
Artiom begon zenuwachtig in zijn hoofd te rekenen hoeveel de gekozen gerechten zouden kosten. Zijn gezicht werd donker. Tante Natasha bedekte haar mond met een servet, alsof ze plotseling geraakt werd door de verfijning van het gerecht, terwijl ze in werkelijkheid duidelijk een uitweg zocht.
— Misschien, — zei ze met een dun stemmetje, — kunnen we een compromis vinden? Bijvoorbeeld het bedrag verdelen over iedereen?
— Natuurlijk, — stemde ik toe. — Dat is precies wat ik vanaf het begin heb voorgesteld. Iedereen betaalt voor wat hij bestelt. Alleen kunnen jullie nu niet meer doen alsof ik verplicht ben alles te betalen.
Oleg, die naast ons stond, voegde eraan toe:
— Trouwens, het totaalbedrag kan toenemen als iemand de avond wil verlengen of extra drankjes wil bestellen. Dus ik raad aan daar van tevoren over na te denken.
Tante Natasha trok een klaaglijk gezicht en Artiom mompelde iets onverstaanbaars. Maar het was al te laat — hun spel was voorbij. Nu moesten ze de realiteit onder ogen zien, waarin niet alles op iemand anders kan worden afgeschoven.
— Marina, maar we zijn familie, zo kun je toch niet doen… — probeerde tante Natasha met een zachte, bijna smekende toon tussenbeide te komen.
— Dat kan, als familie het respect voor mijn belangen vergeet, — antwoordde ik rustig. — Of denken jullie echt dat ik jullie persoonlijke portemonnee ben?
Ondertussen brachten de obers de rekeningmap en legden deze zorgvuldig op tafel. Alle blikken richtten zich onmiddellijk daarop, alsof het een document was dat onze toch al gespannen sfeer zou laten ontploffen. Ik pakte langzaam de map op:
— Dus, het resterende bedrag na mijn aanbetaling is aanzienlijk. Maar er zijn hier veel gasten, dus laten we de kosten verdelen. Oma en haar vriendin — dat is mijn cadeau, de rest verdelen we onder iedereen.
Nina haalde paniekerig adem, haar fel opgemaakte lippen kromden zich in een soort grimas, meer op een grimlach dan op een glimlach. Artiom begon zenuwachtig het servet te verkreukelen, zijn gebruikelijke zelfvertrouwen kwijt. Oom Juri, wiens arrogante toon was verdwenen als rook, begon te onderhandelen:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
