Hij was eerder dan normaal van zijn werk gekomen… en betrapte haar met de buurman.
Hij bleef in de deuropening van de slaapkamer staan en keek een paar minuten toe hoe ze in zijn bed lagen. Toen schraapte hij zijn keel en zei met een stem die van spanning hees was geworden:
— Ik geef niemand de schuld. En ik wil geen uitleg horen. Ik ga naar een vriend en blijf daar vannacht. Zorg dat je hier morgenavond weg bent.
Gelukkig waren ze nog niet getrouwd en het appartement was van hem — geërfd van zijn ouders.
De volgende dag belde ze hem de hele tijd op zijn werk. Alles kwam voorbij: tranen, verontschuldigingen, liefdesverklaringen, geloften dat het nooit meer zou gebeuren, en daarna verwijten, beschuldigingen en geschreeuw dat hij nooit iemand beter dan haar zou vinden.
Hij bleef opvallend rustig. Geen geschreeuw, geen ruzie. Hij ging overal in mee, maar voegde er telkens aan toe:
— Je hebt nog heel weinig tijd. Als je er nog bent als ik thuiskom, dan gooi ik je er zelf uit. Begrepen?
’s Avonds kwam hij terug in een leeg appartement.
Op tafel lag de tweede sleutel. Diep vanbinnen wrong het van de pijn, de verwarring en het zware besef van verraad.
Even overwoog hij zich dronken te drinken, maar in plaats daarvan belde hij een oude vriend — een man die al lang met invaliditeitspensioen was, een huisje aan een rivier had gekocht en vredig leefde midden in de natuur.
De volgende ochtend nam hij vrij tot het einde van de week, stapte in zijn auto en reed weg — naar waar hengels, huisgestookte drank en mannenpraat op hem wachtten…
Op zondag kwam hij terug. Hij parkeerde voor het gebouw, stapte uit en wilde net naar huis gaan toen van vijf hoog het gekrijs van de zure buurvrouw klonk — diezelfde met de Franse buldog:
— Zo ga je niet met dieren om! Geen wonder dat je verlaten bent!
Hij liet van schrik zijn rugzak en de tas met vis vallen. Er klikte iets in zijn hoofd — van woede of misschien nog van het plattelandse distillaat.
Hij draaide zich om en keek haar boos aan:
— En wat gaat jou dat aan, wie wie heeft verlaten?! Rot toch op…
Ze had zo’n reactie duidelijk niet verwacht. Haar ogen werden groot, ze trok aan de riem en sleurde haar blaffende buldog weg.
Hij raapte zijn spullen op en liep bijna tot aan het portiek… toen hij ineens weer stil bleef staan.
Recht voor de ingang, op het bankje, zaten Bulka en Baron — de hond en de kat. Haar huisdieren. Ze keken hem trouw aan, hun staarten zwiepten.
— Jullie? — Hij verstijfde. — Hoe?.. Waar vandaan?..
Eerste gedachte: ze is teruggekomen. Toen: misschien heeft ze een sleutel laten bijmaken? Zit ze nu thuis?
Hij stormde de trap op, opende de deur… niets. Absolute stilte.
Nou ja, bijna stilte — van beneden klonk gemiauw en gewrijf langs de deur.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
