— Mist u uw gezin niet? Uw man?
— Wat valt er te missen? Het geschreeuw? De verwijten? Het gevoel dat ik alles verkeerd doe?
Lena startte de motor. Het geluid vulde de stilte.
— Maar u hield van hem…
— Ik hield van wie hij zou kunnen worden. Niet van wie hij was.
Galina Petrovna stapte eindelijk uit, maar bleef bij de open deur staan, natregend.
— Misschien komt u binnen? We drinken thee, praten wat… Ik vertel Andrey dat ik u gezien heb.
— Nee.
— Hij zal blij zijn, echt…
— Dat betwijfel ik. Hij heeft me vast niet vergeven dat ik als eerste vertrok.
Stilte. De regen werd heviger.
— Galina Petrovna, — zei Lena kalm, — u kreeg precies die zoon die u zelf hebt grootgebracht. Degene die u tegen alle moeilijkheden beschermde, die u toestond niet te werken, geen verantwoordelijkheid te nemen. En ik… ik kreeg vrijheid.
— Maar u bent alleen…
— En dat is heerlijk. Weet u hoe het voelt om ’s ochtends wakker te worden zonder bang te zijn dat iemand ontevreden is met het ontbijt? Iets voor jezelf kopen zonder preek over verspilling? Tot laat werken zonder nog te moeten koken omdat “een man thuiskomt in een warm huis”?
Lena’s stem werd steviger.
— Dat heet je eigen leven leiden. Niet dat van een ander bedienen.
In de ogen van Galina Petrovna flitste een smeekbede — om begrip, om vergeving, om verlichting van haar schuldgevoel.
— Maar wat moet ik nu doen? — vroeg ze wanhopig. — Hoe moet ik hiermee leven?
— Dat was úw keuze dertig jaar geleden. Nu leeft u met de gevolgen.
Lena reikte naar de deurhendel.
— Veel succes.
Het portier viel dicht. De auto reed rustig weg van de stoep.
In de achteruitkijkspiegel was een gebogen gestalte te zien, onder de regen bij de ingang. Lena keek niet om.
Thuis legde ze rustig de boodschappen neer en zette de laptop aan. Haar telefoon trilde — bericht van een opdrachtgever. Nieuw project, goede betaling, interessant onderwerp. Niemand die vroeg waar het geld vandaan kwam of waaraan het uitgegeven zou worden.
Buiten ruiste de regen. De stilte van het appartement voelde warm aan. Niemand die op een bepaalde tijd avondeten verwachtte. Niemand die klaagde over uitgegeven geld. Niemand die uitleg eiste waar ze was geweest of met wie ze had gesproken.
Lena opende een nieuw document en begon te typen. Haar vingers gleden moeiteloos over het toetsenbord. Werk dat ze liefhad, in een huis waar zij de baas was. Een leven dat ze met niemand hoefde te delen tegen haar wil.
Een nieuw bericht — van een vriendin, een uitnodiging voor een theaterbezoek in het weekend. Vroeger wees ze dat soort dingen af:
— Mijn man houdt er niet van als ik zonder hem ergens naartoe ga.
Nu typte ze meteen:
— Natuurlijk kom ik!
De regen werd heviger buiten, maar binnen was het warm en licht. Lena glimlachte bij haar gedachten en werkte verder. Morgen zou een nieuwe dag zijn — háár dag, geleefd zoals zij het wilde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
