De echtgenoot vernederde zijn vrouw tijdens het jubileum van zijn schoonmoeder, voor de hele familie. Drie dagen later had hij er spijt van – hij had nooit kunnen vermoeden wat voor antwoord hij van haar zou krijgen.

Oleg luisterde naar dit enthousiaste verhaal, en zijn geweten kneep zijn borst samen. Hoeveel jaren had hij deze passie in haar onderdrukt? Hoeveel kansen had ze gemist tijdens de jaren thuis?
Op een avond, toen de kinderen al sliepen, nam Oleg de moed bijeen voor een serieus gesprek.
– Marina, ik moet je mijn excuses aanbieden…
Marina keek op van haar laptop:
– Waarvoor precies?
– Voor alles. Dat ik je niet genoeg heb gewaardeerd. Dat ik je heb overgehaald om je dromen op te geven. Dat ik me gedroeg als… als…
– Als een zelfingenomen egoïst? – hielp Marina hem, maar in haar stem verscheen voor het eerst in lange tijd een lichte glimlach.
– Ja. Precies zo. Ik had het mis. En niet alleen op de verjaardag – maar ook de afgelopen jaren, toen ik alles wat ik van je kreeg als vanzelfsprekend beschouwde.
Marina legde de laptop neer.
– En wat stel je voor?
– Laten we opnieuw beginnen. Maar nu echt samen. Als gelijken.
Marina keek aandachtig naar haar man. Na vijftien jaar samenleven had ze geleerd hem te lezen als een open boek. Nu was er iets nieuws in Oleg’s ogen – oprecht berouw… en angst. Angst om haar te verliezen.
– Weet je – zei ze na een korte pauze –, ik had echt kunnen vertrekken. Inpakken en een nieuw leven beginnen.
– Waarom deed je dat niet? – vroeg Oleg zacht.

– Omdat ik nog steeds van je hou. En omdat ik geloof dat mensen kunnen veranderen. Maar – hier legde ze nadruk op het woord – alleen als ze het echt willen.
Oleg ging naast haar op de bank zitten. Het was lang geleden dat ze zo dicht bij elkaar waren geweest.
– Ik wil veranderen. Serieus. Die dagen, toen ik het zonder jouw aandacht, jouw zorg moest stellen… Ik realiseerde me hoe leeg het leven kan zijn.
Marina glimlachte:
– En ik realiseerde me hoe vol het kan zijn. Werk, familie, zelfverwezenlijking – dat kan allemaal tegelijkertijd. En weet je wat? Ik werd pas echt een goede moeder toen ik voelde dat ik mezelf kon zijn.
– Dat heb ik gemerkt. Alsof je van binnenuit straalt.
– En dit is nog maar het begin. Ik heb zoveel plannen, zoveel ideeën…
– Wil je ze me vertellen? – vroeg Oleg, en inderdaad, voor het eerst in vele jaren was hij echt geïnteresseerd in wat zijn vrouw wilde.
Ze praatten tot diep in de nacht. Over werk, over de kinderen, over de toekomst. Na lange tijd praatten ze eindelijk echt – niet een neerbuigende man en een gehoorzame vrouw, maar twee partners die elkaar respecteren.
– Weet je wat het interessantste is? – zei Marina toen ze zich eindelijk klaarmaakten om te gaan slapen. – Nu voel ik pas echt dat ik geluk heb met jou. Niet omdat jij de familie onderhoudt, maar omdat je je fouten kon toegeven en veranderen.
Oleg omhelsde haar:
– De ware geluksvogel ben ik. En ik zal je nooit meer laten vergeten.