Op de derde dag begreep Oleg het – dit was oorlog.
Stil, zonder ruzies en rammelende borden, maar juist daardoor angstaanjagender. Marina leek een onzichtbare muur tussen hen te hebben opgetrokken: beleefd, respectvol – maar volkomen koud.
Toen hij ‘s avonds thuiskwam, stopte hij in de hal – naast de deur stond zijn koffer. Zorgvuldig ingepakt, liefdevol samengesteld – precies zoals Marina altijd deed.
– Wat is dit? – vroeg hij, en zijn stem verried zijn onzekerheid.
Marina kwam uit de keuken, haar handen afdrogend. Ze droeg een nieuwe jurk – streng, elegant. Vroeger droeg ze vooral huiskleding.
– Dit? Je spullen. Ik heb alles ingepakt – je pakken apart, de overhemden zijn gestreken. Je kunt kijken.
– Wil je me eruit gooien? – vroeg Oleg.
– Nee – schudde Marina haar hoofd. – Ik geef je gewoon een keuze. Je zei dat jij de hele familie onderhoudt en dat ik alleen je geld uitgeef. Dan zal het zonder mij misschien makkelijker voor je zijn, toch?
Oleg voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. Al die jaren was Marina zijn steun en toeverlaat geweest. Ja, soms maakte ze scherpe opmerkingen, maar Marina vergaf altijd, begreep hem altijd…
– Luister – hij kwam dichterbij –, laten we rustig praten. Je weet toch dat ik van je hou…
– Echt waar? – voor het eerst in die dagen keek ze hem recht in de ogen. – En hoe ziet jouw liefde eruit, Oleg? Waarin uit het zich? In het feit dat je me toestaat je geld uit te geven?
– Laat maar! Ik overdreef toen, op die verjaardag…
– Nee – schudde Marina haar hoofd. – Je zei gewoon wat je altijd al dacht. Weet je, gisteren kwam ik een oude vriendin tegen van de uitgeverij. Stel je voor, ze breiden het team uit, ze zoeken redacteuren. En weet je wat het interessantste is? Ze herinneren zich mij. Vijftien jaar is voorbijgegaan, en ze herinneren zich me nog steeds.
Oleg rilde vanbinnen. Hij herinnerde zich hoe enthousiast Marina was over haar werk, hoe haar ogen straalden als ze over nieuwe projecten vertelde. En toen had hij haar overgehaald om te stoppen…
– Wil je weer gaan werken?
– Ik ben alweer aan het werk. Morgen heb ik mijn sollicitatiegesprek.
– Maar wat gebeurt er met de kinderen? Met het huis?
– Wat zou er gebeuren? De kinderen zijn al groot. Dima zit in de achtste klas, Alisa in de zesde. We redden ons wel. Tenzij je denkt dat de vrouw van een succesvolle zakenman niet mag werken?
In haar stem klonk een subtiele ironie. Oleg begreep plotseling – Marina maakte geen grapjes. Al die tijd leefde hij samen met een sterke, intelligente vrouw, maar hij beschouwde haar alleen als een comfortabele achtergrond voor zijn eigen leven.
– Marina – hij deed nog een stap naar haar toe –, laten we alles herstellen…
– Goed – knikte ze. – Maar deze keer anders. Of we worden gelijkwaardige partners, of… – ze knikte naar de koffer – je weet waar de uitgang is.
De volgende week zette hun leven op zijn kop.
Oleg nam de koffer niet mee, maar hun oude leven was voorbij. Marina ging inderdaad naar het sollicitatiegesprek – en presteerde uitstekend, zoals haar toekomstige baas haar vertelde. „Je hebt er een natuurlijk talent voor, en de ervaring is ook niet verloren gegaan.” – Deze zin herhaalde Marina ook aan de kinderen tijdens het avondeten.
Oleg observeerde de veranderingen met gemengde gevoelens: trots streed in hem met zijn mannelijke eigenwaarde. Marina leek te zijn opgebloeid – er verscheen een nieuwe glans in haar ogen, haar bewegingen waren anders, vol energie. Ze glimlachte vaker – maar niet naar hem.
– Papa, waarom werkte mama vroeger niet? – vroeg Alisa eens tijdens het ontbijt.
Oleg verslikte zich in zijn koffie. – Tja… zo is het gelopen.
– Ik denk dat jij het niet wilde – keek het kleine meisje hem met een verrassend scherpe blik aan.
Die avond zat hij lang in zijn studeerkamer, denkend aan hun eerste gezamenlijke jaren. Hoe Marina hem steunde toen het bedrijf net begon. Hoe ze ‘s nachts niet sliep vanwege de kinderen, zodat hij kon uitrusten voor belangrijke vergaderingen. Hoe ze op zichzelf bezuinigde toen ze financiële problemen hadden…
En hij? Wat deed hij behalve geld verdienen? Wanneer zei hij Marina voor het laatst iets liefs? Wanneer toonde hij voor het laatst interesse in haar gedachten, haar dromen?
Intussen was Marina volledig veranderd. Nieuw werk, nieuwe garderobe, nieuw kapsel. Alsof ze de cocon van huisvrouw had afgeworpen en veranderd was in een zelfverzekerde zakenvrouw. Op haar werk werd ze snel gewaardeerd – al na een maand kreeg ze een belangrijk project toevertrouwd.
– Stel je voor – vertelde ze de kinderen enthousiast –, we gaan een reeks boeken van jonge auteurs uitgeven. Ik ga het hele proces coördineren!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
