Marina stond bij het raam en keek toe hoe de laatste gasten in de auto’s stapten. De feestelijke lichten in de tuin verlichtten de gezichten – ze waren nog steeds levendig na de zeventigste verjaardag van haar schoonmoeder. Een serieuze mijlpaal – de hele familie was samengekomen.
En precies vandaag besloot Oleg om ‘een grapje te maken’.
– Nou, wat kan ik zeggen, Marina heeft geluk met mij. Ik onderhoud de hele familie, en zij geeft alleen mijn geld uit – deze woorden weerklonken nog steeds in haar oren. Ze herinnerde zich hoe ze versteend bleef staan met een half leeg glas in haar hand, hoe de gasten ongemakkelijk lachten, hoe haar schoonmoeder probeerde het als een grap af te doen: „Ach, Oleżek, wat zeg je toch!”
Vijftien jaar huwelijk. Vijftien jaar lang creëerde ze de warmte van thuis, voedde de kinderen op, steunde haar man in zijn carrière. Ooit gaf ze een veelbelovende baan bij een uitgeverij op, zodat Oleg rustig zijn bedrijf kon opbouwen. – „Schat, je hoeft niet te werken. Ik zal de familie onderhouden,” zei hij toen. En zij geloofde hem.
Marina schrok toen ze de naderende auto hoorde – Oleg was thuisgekomen. Ze hoorde hem neuriënd de trap op lopen. Blijkbaar was hij tevreden met zichzelf – de gasten hadden allemaal zijn vrijgevigheid geprezen, bewonderden wat een handige man hij was.
– Marinka! – klonk het vanuit de hal. – Waarom ben je zo vroeg weggegaan? Mama werd er verdrietig van!
Zij keek alleen zwijgend naar haar eigen spiegelbeeld in het donkere glas. Op tweeënveertigjarige leeftijd was ze nog steeds een aantrekkelijke vrouw – slank figuur, verzorgd haar, smaakvol gekozen kleding. „Geeft alleen mijn geld uit” – weerklonk opnieuw in haar hoofd.
– Marin, ben je beledigd? – Oleg verscheen in de deuropening van de woonkamer, lichtjes wankelend. Hij rook naar cognac en sigaren – duidelijk hadden de mannen lang nagezeten na het feest.
– Nee – antwoordde Marina rustig –, ik ben gewoon moe.
– Ach kom nou! Iedereen weet dat ik een grapje maakte. Je kent mijn gevoel voor humor!
Marina draaide zich langzaam naar haar man toe. In het schemerlicht leek zijn zelfgenoegzame glimlach bijzonder misplaatst.
– Natuurlijk ken ik het. Ik ken het al vijftien jaar. En weet je wat ik heb ontdekt? Dat er in elke grap een beetje waarheid zit. De rest – dat is de waarheid.
– Daar gaan we weer! – Oleg zakte in de fauteuil. – Begin nu niet weer met die… wat waren het… dramatische monologen!
Marina glimlachte – voor het eerst die avond. Maar de glimlach bereikte haar ogen niet.
– Maak je geen zorgen, er komt geen monoloog. Ik heb gewoon iets begrepen. Dank je wel.
Ze liep de kamer uit, haar verbijsterde man in de fauteuil achterlatend. In haar hoofd had zich al een plan gevormd. Vijftien jaar – genoeg tijd om te beseffen: sommige dingen moeten radicaal veranderd worden.
De ochtend begon ongebruikelijk.
Oleg werd wakker in de stilte – niemand rommelde met pannen in de keuken, er hing geen geur van vers gezette koffie. Zijn hoofd deed een beetje pijn van de avond ervoor, en hij reikte machinaal naar het nachtkastje, waar Marina hem gewoonlijk een glas water en een anti-katerpil liet. Het was leeg.
– Marin! – riep hij, maar er kwam geen antwoord.
In de keuken wachtte hem een verrassing: geen ontbijt, geen koffie – alleen een briefje:
„De kinderen zijn op school. Lunch heb ik niet gekookt – je hebt geld, bestel iets.”
– Wat is dit voor kinderachtig gedrag? – mompelde hij, terwijl hij zijn telefoon pakte. Maar vanbinnen begon een onaangenaam gevoel te knagen – er klopte iets niet.
Op het werk ging het ook niet goed. Marina belde hem meestal, vroeg hoe de belangrijke vergaderingen waren gegaan, herinnerde hem aan de verjaardagen van partners. Vandaag – stilte. Hij was bijna een vergadering met een belangrijke klant vergeten – hij kon zich nog net voorbereiden.
‘s Avonds thuis werd hij begroet door een ongebruikelijk tafereel: Marina zat in de woonkamer en typte iets op haar laptop, volledig verdiept.
– Avondeten in de koelkast – zei ze, zonder van het scherm op te kijken.
– In de koelkast? En wat?
– Eten gekookt voor de kinderen in bakjes. Warm zelf maar iets op.
Oleg voelde de woede in hem opborrelen. – Wat, staak je?
Marina keek op van haar laptop. Er was iets nieuws, vreemds in haar blik.
– Staken? Welnee. Ik heb gewoon besloten om je geld niet onnodig uit te geven. Ik kook alleen voor de kinderen – zij zijn niet schuldig aan onze relatie.
– Wat voor relatie? Wat gebeurt hier überhaupt?
– Hoezo wat? – antwoordde ze rustig. – Ik volg gewoon je logica. Als ik alleen je geld uitgeef, dan zal ik er voortaan zo min mogelijk van uitgeven. Trouwens, vandaag heb ik mijn cv geüpdatet – misschien is het tijd om mijn eigen geld te gaan verdienen?
Oleg verstijfde. Het was lang geleden dat hij niet wist wat hij moest zeggen.
– Jij wilde helemaal niet werken…
– Dat is niet waar. Jij wilde niet dat ik werkte. „Mijn vrouw hoeft niet te werken” – weet je nog? Nu stel je het zo voor alsof ik alleen maar op je nek zit.
In haar stem was geen hysterie of woede – alleen een constatering van feiten. Dat maakte het zo verontrustend.
– Marin, laat toch! Het was maar een grapje op het feest…
– Weet je – ze sloot haar laptop –, als iemand één keer grapt, is het een grap. Als hij het altijd doet – is het zijn mening. En nu heb ik eindelijk gehoord wat je echt van me denkt. Bedankt voor je eerlijkheid.
Ze stond op en liep naar boven.
– Trouwens, ik heb me ingeschreven voor een bijscholing. Ik zal wel wat van je geld moeten gebruiken – voor de laatste keer.
Oleg bleef alleen achter in de woonkamer. Vanbinnen groeide de irritatie steeds meer, vergezeld van een vreemde bezorgdheid. Iets zei hem: dit was nu echt serieus.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
