Maar naarmate de jaren verstreken, begon er iets te veranderen. Toen hij dertien was, zei hij voor het eerst woorden die mijn hart in stukken braken: “Jij bent niet mijn echte moeder.” Ik verstijfde. Het voelde alsof iemand me had geslagen. Hij zei het niet uit boosheid, maar uit frustratie, zoals alleen tieners dat kunnen doen.
Ik probeerde het te vergeten, mezelf te overtuigen dat het slechts een tijdelijke woede was. Maar zijn woorden galmden in mijn hoofd, keer op keer: “Jij bent niet mijn echte moeder.”
Hij begon vragen te stellen over zijn afkomst. Wie waren zijn biologische ouders? Waarom gaven ze hem ter adoptie? Ik was altijd eerlijk, zo eerlijk als ik kon zijn. Ik vertelde hem wat we wisten: dat zijn moeder heel jong was en hem niet kon opvoeden, en dat wij van hem hielden vanaf het eerste moment.
Maar voor hem was dat niet genoeg. Er groeide woede in hem. Misschien probeerde hij zichzelf te vinden. Misschien deed het pijn dat hij niet wist waar hij vandaan kwam. Hij begon zich van me af te keren. Hij deelde zijn gedachten niet meer met me. Ik was niet langer zijn steun.
De ergste dag kwam toen hij, achttien jaar oud, ons huis verliet en alleen een brief achterliet op de tafel: “Ik ga mijn biologische moeder zoeken.” Ik kon het niet aan. Ik barstte in tranen uit. Niet alleen omdat hij vertrok, maar omdat ik voelde dat ik niets meer voor hem betekende. Het leek wel alsof al die jaren van liefde, zorg, zorgen – alles verdwenen was in één zin: “Mijn echte moeder.”
Er gingen maanden voorbij zonder nieuws van hem. Totdat ik op een dag een e-mail ontving. Het was kort: “Ik heb haar gevonden. Maar nu weet ik wie mijn moeder is.” Mijn ogen vulden zich met tranen toen ik het nog eens las. Slechts één zin die de hoop weerbracht. De bevestiging dat moederschap niet gaat om bloed, maar om liefde.
Vandaag hebben we weer contact. Het is niet altijd makkelijk. Er zijn vaak misverstanden, wonden die nog steeds pijn doen. Maar elke keer als hij me een bericht stuurt, als hij vraagt wat ik voor het avondeten maak, voel ik dat onze harten weer met elkaar verbonden zijn.
Mensen vragen me vaak of ik het opnieuw zou doen. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: Ja. Want moeder zijn, ook al doet het pijn, is het grootste geschenk in mijn leven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
