De dorpelingen stonden op het punt het vervallen huis van oma af te breken, totdat ze zagen wie erin woonde
Mijn hele leven lang heb ik gedroomd van het moederschap. Het maakte me niet uit of ik een carrière had, of hoeveel geld ik zou verdienen. Het enige wat ik echt wilde, was een kind in mijn armen houden en het mijn kind noemen. Toen ik ontdekte dat ik geen kinderen kon krijgen, voelde het alsof mijn hart werd uitgerukt. Ik huilde dagenlang, rouwde maandenlang om een droom die nooit zou uitkomen.
Mijn man, Zoltán, stond altijd aan mijn zijde. We huilden samen, vochten samen, en uiteindelijk besloten we om een kind te adopteren. Toen ik Kristóf voor het eerst zag, was hij een paar weken oud. Hij was zo klein, zo kwetsbaar, en toch, toen ik hem in mijn armen nam, voelde ik dat hij altijd van mij was. Op dat moment werd ik moeder.
De eerste jaren waren magisch. Vaak vergat ik dat ik hem niet zelf had gebaard. Zijn glimlach, zijn stem, zijn blik – alles zei me: “Jij bent mijn moeder.” In die tijd zat ik altijd op de eerste rij bij schoolvoorstellingen, met tranen in mijn ogen, wanneer hij een gedicht opzegde of zijn tekeningen liet zien. Elk moment met hem was een schat.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
