Of misschien was hij met zijn halsband ergens achter blijven hangen en kon hij er nu niet meer uit. Nina kraste zich zelfs aan haar hand toen ze zich een weg baande door de struiken. Eindelijk stond ze aan de rand van het moeras en schrok bijna. Op een paar meter van haar worstelde een kind in de modder.
— Beweeg niet, hoor je? Hou je vast en blijf stil! — riep ze.
Snel greep ze een jonge boomstam vast en stapte het water in, terwijl ze alleen maar bad dat de stam het hield. Het water was dik en stinkend. Nina trok het meisje letterlijk uit het moeras.
— Wie ben jij? Van wie ben jij? — vroeg ze…
Maar het kind kon niet spreken. Het meisje viel steeds bijna om. Ze had helemaal geen kracht meer. Haar tanden ratelden alsof ze koorts had. Ze leek ongeveer vijf of zes jaar oud, niet ouder.
— Ach, mijn arme meisje! — riep Nina uit, tilde het kind op en rende richting huis.
— Mama! — riep ze terwijl ze door de deur naar binnen stormde.
Ljudmila Sergejevna draaide zich verbaasd en zelfs bang om. Toen ze haar vuile, natte schoondochter zag met hetzelfde vieze, natte kind in haar armen, hapte ze naar adem en sprong uit bed.
— Ninoetsjka, wie is dat? Wat is er gebeurd?
Nina trok haastig de doorweekte kleren van het meisje uit. Ze pakte een deken van de kachel en wikkelde het kind erin.
— We moeten haar wassen. O, mama, ik heb haar uit het moeras gehaald, ik weet er niks van. We moeten het kleintje opwarmen, eten geven, maar ik kan niet blijven, ik ben te laat. Ga maar, maak je geen zorgen, ik red me wel.
Nina keek met twijfel naar Ljudmila Sergejevna.
— Gaat het echt lukken? Jij bent zelf ook zo wankel.
— Ga maar, maak je geen zorgen, — antwoordde de schoonmoeder vastberaden, en er klonk zoveel vertrouwen in haar stem dat Nina, ook al wilde ze het niet, haar geloofde.
Binnen vijf minuten had ze zich met koud water in de sauna afgespoeld, zich omgekleed en rende ze naar haar werk. Hun baas was een ondraaglijk mens: hij gaf niks om andermans problemen. Te laat? Dan krijg je een boete. Hoe hard Nina ook rende, twee minuten te laat waren er altijd teveel. Er lag al een briefje voor haar klaar: “Nina Aleksejevna is vijf procent van haar premie kwijt.” Ze kneep haar tanden op elkaar, maar toen kon ze het niet meer houden:
— Verdrink toch in je premie!
Haar gedachten waren ver weg van het werk. Ze had haar bijna stervende schoonmoeder met een onbekend meisje thuis gelaten. Niet alleen dat het kind ziek kon worden, niet alleen dat Mariska nog een klein kindje was, maar ook was het volstrekt onduidelijk waar ze vandaan kwam. En stel dat ze koorts krijgt en Ljudmila Sergejevna niks kan doen? Ach, ze had maar thuis moeten blijven. Dan hadden ze de premie wel kunnen missen. Maar nu kon ze hier niet meer weg. De bewaker zou de fabriek pas ’s ochtends openen.
— Nina, waar ga je zo snel heen? — vroeg Larisa, met wie ze naast elkaar werkten, verbaasd terwijl ze zag dat Nina zich klaarmaakte.
Er was reden voor verbazing. Normaal vertrokken ze ’s ochtends rustig uit de fabriek en bleven nog even praten.
— Er komen twee vrije dagen aan, waarom zo’n haast? We kunnen best even kletsen.
Maar nu rende Nina alsof ze op één schoen weggleed.
— Larotsjka, maak je niet boos, ik moet echt weg. Het gaat slecht met mijn schoonmoeder.
Larisa keek meelevend naar haar. Ze kende Nina’s hele verhaal.
— Nee, nee, straks, straks wel.
En Nina ging ervandoor. Niet gewoon lopen, maar rennen, bijna vliegen. Mensen die haar tegenkwamen, keken haar verbaasd na. Ze had zich nooit zo haastig voortbewogen. En de laatste tijd liep ze eigenlijk langzaam, met haar hoofd omlaag.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
