— Kostja had de juiste connecties, en we probeerden een eigen zaak te beginnen, — legde Lena uit. — Maar het mislukte. We verhuisden naar een andere stad, maar daar was te veel concurrentie. Uiteindelijk bleven we achter met schulden. We verkochten alles en keerden terug naar mijn appartement. Maar de schuldeisers vonden ons snel… De aanval van vandaag was hun werk.
— En hoe denken jullie hieruit te komen? — vroeg Marina met nauwelijks verholen woede.
— Misschien… kun jij het appartement verkopen? Er is toch nog een deel van Kostja?
Marina hapte naar adem bij die woorden.
— Lena, hoor je jezelf wel? Kostja liet me achter met een lening die ik al jaren afbetaal, mezelf alles ontzeggend voor de kinderen! En nu stel je voor dat ik mijn dak boven het hoofd verkoop?
Sergej Andrejevitsj zuchtte diep:
— Het beste is om naar de politie te gaan. Ja, hij zal zich moeten verantwoorden, maar hij houdt in elk geval een kans om te overleven. En jij, Marina, kunt je eindelijk van deze last bevrijden.
Lena sprong op:
— Marina, geef ons niet aan! Hij is toch je man, de vader van je kinderen!
— Weet je, Lena, ik heb niet eens medelijden met je. Hebben jullie ooit aan mij gedacht, toen jullie deze hele komedie bedachten? Wie van jullie dacht aan de kinderen? Wij hebben op het kerkhof om hem gerouwd, terwijl hij… Sergej Andrejevitsj, wilt u alstublieft de politie bellen?
Sergej pakte zijn telefoon, belde, en draaide zich daarna naar Lena:
— Blijf hier tot de politie komt.
Lena zuchtte en zakte terug in de stoel. Marina liep de kamer uit.
— Mama, is er iets gebeurd? Je ziet er zo verdrietig uit… — vroeg Katja ongerust toen Marina thuiskwam.
Marina zuchtte diep en ging naast haar zitten:
— Katja, ik moet je iets vertellen. Ik weet alleen niet hoe ik moet beginnen…
Ze vertelde alles wat er gebeurd was. Katja luisterde zwijgend en zei toen zacht:
— Dus terwijl wij hier zijn schulden afbetaalden, leefde hij ergens zijn leventje? Terwijl wij bloemen op zijn graf legden, amuseerde hij zich met een ander? Mam, mag ik doen alsof mijn vader nog steeds dood is?
Marina haalde haar schouders op:
— Ik ga je niet tegenhouden. Voor mij is hij vandaag voor de tweede keer gestorven.
Zes maanden gingen voorbij.
— Mam, is het een feestdag of zo? — riepen de kinderen zodra ze binnenkwamen en naar de keuken renden. — Wat ruikt het hier heerlijk?
— Trek snel je jas uit, — zei Marina opgewekt.
Joerka snoof en jammerde:
— Ik sterf van de honger!
Marina lachte:
— Nog even geduld. Over een halfuurtje eten we.
Katja trok een wenkbrauw op en kwam dichterbij:
— Mam, ga je trouwen of zo?
Marina bloosde.
— Ach Katja, doe niet zo gek… Al wil ik jullie vandaag wel aan iemand voorstellen. Zijn naam is Sergej. Katja, Joerka, help me even met de tafel dekken.
Ze draaide zich om om haar zenuwen te verbergen, maar merkte hoe verrast de gezichten van haar kinderen waren. In de volgende seconde vlogen ze haar echter om de hals.
— Mam, we zijn zo blij voor je! Als hij maar aardig is, — fluisterden ze. Marina kon haar tranen niet bedwingen.
— Hij is een goed mens, geloof me maar, — zei ze vastberaden.
Op dat moment ging de deurbel. Joerka rende om open te doen:
— Ik doe het!
Marina sloot even haar ogen. Nu was er geen weg terug meer.
Een maand later trouwden zij en Sergej in kleine kring en hielden een familiediner. Joerka en Sergej konden het goed met elkaar vinden, en de jongen keek met respect naar zijn nieuwe vader. Sergej vroeg hen wel om niets te overhaasten — relaties hebben tijd nodig.
Kostja werd genezen verklaard, maar direct vervolgd. Blijkbaar hadden hij en Lena een spoor van fraude achtergelaten. Marina moest bij de rechtszaak verschijnen omdat haar naam in de documenten stond. Kostja zag er verslagen uit, Lena niet veel beter. Ze beschuldigden elkaar heftig, en Marina vond het walgelijk om te zien.
De schuld bleef op haar naam staan. De rechter verwierp haar betoog, aangezien het contract officieel op haar naam stond. Maar Sergej hielp haar de rest af te lossen.
— Dat was het, Marisj. Nu beginnen we aan een nieuw hoofdstuk, — zei hij terwijl hij haar omhelsde. — Alleen is mijn portemonnee nu leeg, — voegde hij grinnikend toe.
Ze lachten samen.
— Het belangrijkste is dat we allemaal gezond zijn. Geld… dat verdienen we wel weer, — antwoordde Marina, overtuigd dat vanaf nu alles goed zou komen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
