“Jullie leven van alles wat klaarstaat en dan schreeuwen jullie dat ik gierig ben: hoe ik het gezin van mijn broer eruit heb gezet met hun geroofde bonen en aardappelen.”
Na de scheiding van haar man verveelde Larisa zich. Ze had bijna twintig jaar met Aleksej geleefd, zonder kinderen, volledig voor elkaar levend.
Drie jaar geleden, toen Aleksej 55 werd, wilde hij plotseling vader worden. Een jonge en volledig gezonde “vervanging” werd snel gevonden. Uiteraard was zijn wettige echtgenote de laatste die ervan hoorde:
— Dus eh… Larisa, ik ga bij je weg. Ik denk dat mijn hart al zijn liefde voor jou heeft opgebruikt, vergeef me, maar ik voel niets meer voor je behalve gewoonte. En een kind heeft een vader nodig!
— Welk kind? — Larisa verstijfde. — Ljosja, waar heb je het over?
— Mijn zoon, die over vier maanden geboren wordt. Lar, laten we netjes uit elkaar gaan! We delen de driekamerflat en alles wat we samen hebben eerlijk.
Ik geef je 2 miljoen van het geld dat op de rekening staat. Of nee, beter nog: ik geef je al mijn spaargeld en het eenkamerappartement dat ik na de dood van mijn moeder heb geërfd.
Jij stelt geen eisen aan mijn bedrijf, raakt het appartement of mijn nieuwe auto niet aan!
Larisa dacht kort na en stemde toe. Strijden om haar man zag ze geen zin in; als Ljosja al een vervangster had gevonden, viel er niets meer te bespreken. Haar ex-man bedroog haar niet: hij gaf het geld en schreef het appartement over.
Larisa deed groot onderhoud aan de nieuwe woning, kocht meubels en apparaten en begon na te denken waaraan ze de rest zou uitgeven.
— Als ik jou was, Lara, zou ik een cruise maken! — droomde haar vriendin. — Of koop iets leuks voor later, een bloemenwinkel of een klein koffietentje. Dan verga je niet van eenzaamheid.
— Ik werk, wanneer zou ik een bedrijf runnen? En ik geef de voorkeur aan stabiliteit. Om een bedrijf te runnen heb je stalen zenuwen nodig, en die heb ik niet.
Een cruise wil ik ook niet, te gevaarlijk. Een maand op een schip… nee, twijfelachtig idee. Ik koop waarschijnlijk een datsja!
Sveta sperde haar ogen open:
— Een datsja? Waarvoor heb je die nodig? Dat woord geeft mij alleen maar negatieve emoties!
Ik herinner me dat we de eerste tien jaar van ons huwelijk elk weekend naar de datsja van mijn schoonmoeder gingen. Het was de hel!
Bronislava Stanislavovna kneep alles uit me, maakte me om zes uur wakker en stuurde me de moestuin in.
Pas na haar dood verkochten we eindelijk die vervloekte datsja en begonnen we als normale mensen te leven!
Wil je echt in de aarde wroeten, Lar?
— Ik hou van bloemen, — glimlachte Larisa, — en ik vind het ook leuk om groente en fruit te kweken. Eigen oogst is zoveel lekkerder dan uit de winkel.
— Het is toch eenvoudiger om te kopen, denk ik, — zuchtte Svetlana. — Zoveel werk voor een halve kist tomaten, een emmer komkommers en anderhalve zak aardappelen!
Maar goed, jij weet het zelf. Het is jouw geld, jouw keuze!
Larisa kocht uiteindelijk een klein, knus huisje in de buitenwijken op zes are grond. Ze deed er bijna een jaar over om de datsja op te knappen — het huis moest gerenoveerd worden en het terrein was overwoekerd.
De lokale bewoners hielpen de stadsbewoonster graag tegen betaling. Toen het huis eenmaal op orde was, ging Larisa elk weekend naar de datsja.
Haar jongere broer Valentin was minder enthousiast:
— Vraag me niets! — zei hij meteen. — Ik ga niet graven of water geven op jouw datsja. Ik snap echt niet, Larka, waarom je dit nodig hebt.
Had je dat geld niet in iets nuttigs kunnen steken? Koop liever een nieuwe auto!
Je rijdt in een oud wrak, en je bent nota bene hoofdarts van een ziekenhuis! Jij bent leidinggevende, je auto moet je status benadrukken!
— Ach, hou toch op, Valja, — wuifde Larisa weg. — Welke status? Ben ik een algemeen directeur van een olieraffinaderij? Ik ben gewoon een arts! En die datsja… die datsja, Valja, is voor mijn ziel.
Je kunt je niet voorstellen hoe rustig het daar is! De hele week ren je door de stad als een dolle, staat in rijen in de winkel, slaapt ’s nachts niet door de jongeren die heen en weer scheuren op motoren.
En op de datsja — een paradijs! Ik rust daar uit. Het werk in de tuin geeft me plezier, ik houd ervan om voor zaailingen en bloemperken te zorgen.
— Nou ja, ieder zijn ding, — haalde Valentin zijn schouders op. — Misschien kom ik eens langs als ik tijd heb. Geef me voor de zekerheid je adres.
Aan het begin van de zomer nam Larisa vakantie, sloot haar stadsappartement af en verhuisde voor een maand naar de datsja.
Ze had al vriendschap gesloten met de buren, dus de avonden waren gezellig. Valentin kwam onverwachts — Larisa was in de tuin toen er op het hek werd geklopt.
— Valja? Waarom heb je niets gezegd? Nou, kom binnen nu je er toch bent.
‘Nou zusjelief, ik neem mijn woorden terug! Je hebt hier gewoon een landgoed. Het huis is zo kleurrijk, net een peperkoekhuisje uit een sprookje! Wat heeft die renovatie jou wel niet gekost? En de tuin, prachtig – bloemen, boompjes. Kijk eens, zelfs een prieel!’
Op de datsja van iemand anders voelde Valentin zich meteen thuis. Hij besloot dat hij er op elk moment met zijn gezin kon komen.
Een paar keer trof Larisa onverwachte gasten aan, maar ze zweeg; ruzie met familie wilde ze niet.
Valentins vrouw, Oksana, gedroeg zich in het huis alsof ze er de baas was – pakte eten uit de koelkast, doorzocht de kasten en nam zonder te vragen zelfs Larisas kristallen “feestelijke” slakom mee.
Het gezin van zeven gebruikte water, internet en bood nooit enige vergoeding. Integendeel, Valentin vond dat zijn zus blij moest zijn – dankzij hen verveelde ze zich niet in haar eenzaamheid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
