De chirurgen weigerden het weeskind te opereren. Maar toen de schoonmaakster de operatiekamer binnenkwam, huilde het hele personeel toen ze zagen wat ze had gedaan
De kleine ziekenhuiskamer was in halfdonker gehuld. Het zwakke licht van de nachtlamp verlichtte nauwelijks het gezicht van het meisje. Ze was net vijftien jaar oud, maar het leven had haar al met beproevingen geconfronteerd die zelfs een volwassene zouden breken. Katya was haar ouders verloren bij een vreselijk ongeluk, haar huis werd een tehuis, en nu was ze in het ziekenhuis. Een scherpe pijn in haar hart had haar hierheen geleid, naar het stadsziekenhuis. De artsen bestudeerden de documenten en de testresultaten… en gaven het op.
— De prognose is uiterst negatief. De operatie is vrijwel onmogelijk. Ze zal de narcose niet overleven. Het heeft geen zin, — zei een van de artsen moeizaam, terwijl hij zijn bril afnam.
— En wie zal de toestemming ondertekenen? Ze heeft niemand. Niemand om op te wachten, niemand om voor haar te zorgen, — voegde de verpleegster met een diepe zucht toe.
Katya hoorde elk woord. Ze lag onder de deken, probeerde haar tranen in te houden. Ze had geen kracht meer om te huilen — van binnen leek alles versteend. Ze was gewoon moe van de strijd.
Twee dagen gingen voorbij in gespannen afwachting. Artsen liepen langs haar kamer, bespraken haar geval, maar namen geen beslissing. En toen, op een van de stille nachten, toen het ziekenhuis in totale stilte was gehuld, kraakte de deur van de kamer. Er kwam een oudere verpleegster binnen. Haar handen waren rimpelig, haar jas was vervaagd, maar haar ogen straalden een warmte uit die Katya zelfs voelde zonder haar ogen open te doen.
— Goedemiddag, liefje. Wees niet bang. Ik ben hier. Mag ik gewoon even bij je zitten, goed?
Katya opende langzaam haar ogen. De vrouw ging naast haar zitten, haalde een klein icoon tevoorschijn en zette het op het nachtkastje. Daarna begon ze zachtjes een gebed te fluisteren. Vervolgens veegde ze voorzichtig het zweet van Katya’s voorhoofd af met een oude doek. Ze stelde geen vragen, zei niets overbodigs. Ze was gewoon daar.
— Ik heet Maria Ivanovna. En jij?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
