De bandieten vielen een auto aan waarin een oude man en zijn kleindochter zaten. Maar toen ze onder het jurkje van het meisje keken, sloegen ze in paniek op de vlucht.

— Jij… jij bent mijn broer, — fluisterde ze, terwijl ze haar hand naar het glas uitstak.
Hij wendde zich af, maar Alisa zag hoe zijn vingers het medaillon omklemden.

— Moeder vroeg me je te zeggen, — zei ze zacht, — dat ze van jullie beiden hield. En dat ze vroeg… om vergeving.

Daniil zweeg. Maar toen ze wegging, hoorde ze een fluistering:
— Zeg opa… bedankt dat hij haar toen gered heeft.

Veel jaren geleden had Arkadi Petrovitsj Vera uit de handen van een criminele bende vrijgekocht, maar ze keerde terug naar haar oude leven. Dat redde Alisa, maar niet Daniil.

Tegenwoordig woont Alisa in haar eigen huis buiten de stad. Naast haar perceel staat dat van Arkadi Petrovitsj. Samen poten ze aardappelen, en ’s avonds leest opa sprookjes over maan-amulets voor aan haar zoontje, dat ze met Maksim kreeg. Soms wordt er op de deur geklopt. Het is Daniil. Hij is vrij, werkt als timmerman en leert zichzelf vergeven.

In Alisa’s kistje liggen twee medaillons — een maan en een zon. De ene van haar moeder, de andere van haar broer. En telkens wanneer ze ze aanraakt, lopen er rillingen over haar huid. Niet van angst. Van hoop.

Want zelfs in de donkerste hoeken van de ziel blijft er altijd licht. Je hoeft alleen maar je hand ernaar uit te strekken.