De volgende ochtend meldde het nieuws: drie overvallers waren opgepakt bij het station. Alisa sprong van de bank toen op het scherm het gezicht van de leider verscheen — een lange man met een litteken op zijn wang. Op zijn borst, onder zijn halfopen overhemd, blonk een maanmedaillon.
— Dat is hem! — riep ze. — Opa, dat is hij!
Vastbesloten het mysterie te ontrafelen, ging Alisa naar kindertehuis nr. 12, waar bleek dat Daniil Sokolov — zo heette de overvaller — was opgegroeid. De deuren van het tehuis roken naar oude verf en kinderangst.
— De jongen is in het ziekenhuis achtergelaten, — vertelde de directrice, terwijl ze vergeelde dossiers doorbladerde. — De moeder deed direct afstand na de bevalling. Men zegt dat ze in voorlopige hechtenis zat wegens diefstal… Haar naam was Vera. Achternaam: Sokolova.
Alisa verstijfde. Vera Sokolova… mijn moeder.
— En deze amulet? — vroeg ze met trillende stem, terwijl ze haar medaillon liet zien.
— O, dat weet ik niet meer precies… — zuchtte de vrouw. — Maar ik herinner me dat ze een ketting met een maan bij zich had. Die werd afgepakt bij haar arrestatie, maar ze smeekte dat hij bij haar zoon zou blijven…
Alisa vloog naar huis, tussen angst en hoop. Eén gedachte gonsde door haar hoofd: Daniil is mijn broer. Opa wist dit.
— Vertel me de waarheid! — eiste ze, terwijl ze Arkadi Petrovitsj in de keuken in het nauw dreef. — Waarom heb je verzwegen dat ik een broer heb?!
De oude man zakte neer op een stoel, alsof zijn kracht hem verliet. Zijn ogen verduisterden, als twee bosbessen.
— Je moeder… — begon hij, zoekend naar woorden. — Ze was licht, tot haar ziel verduisterde. Achttien jaar geleden werd ze opgesloten voor de overval op een juwelier. In de gevangenis beviel ze van Daniil… Maar ik dacht dat hij gestorven was! Hij werd naar het tehuis gebracht, en Vera… — Zijn stem brak. — Ze stierf aan tuberculose toen jij vijf was. Voor haar dood schreef ze een brief: ‘Vergeef me, Alisa. Ik laat je de amulet — hij zal je tegen de duisternis beschermen.’
Alisa viel op haar knieën en drukte het medaillon tegen haar borst. Nu werd alles duidelijk: waarom haar moeder dit symbool droeg, waarom opa de stad wantrouwde, waarom hij haar zo fel wilde beschermen.
— En Daniil? — fluisterde ze.
— Hij koos het pad van je moeder, — glimlachte Arkadi bitter. — Hij zit al zijn derde straf uit… Zoek hem niet, kleindochter. Het is hopeloos.
Maar Alisa luisterde niet. De volgende dag ging ze naar de gevangenis. Achter glas zat Daniil — mager, met schaduw in zijn ogen, maar met dezelfde oogopslag als zij.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
