Dakloze man vroeg me om koffie voor zijn verjaardag – Uren later zat hij naast me in de eerste klas

Dakloze man vroeg me om koffie voor zijn verjaardag – Uren later zat hij naast me in de eerste klas

Ik bleef bevroren zitten, terwijl ik naar de man keek die net naast me in de eerste klas was gaan zitten. Een paar uur geleden was hij een dakloze man in een café, die om een simpel drankje vroeg. Nu had hij een perfect maatpak aan en een glanzend horloge schitterde om zijn pols. De transformatie was surrealistisch.

Ik knipperde met mijn ogen, probeer de situatie te begrijpen. “Wacht… ben jij dezelfde persoon die ik eerder heb ontmoet?” Mijn stem kwam er nauwelijks uit van verbazing.

Hij glimlachte kalm. “Ja, ik was het. Maar ik neem aan dat je je afvraagt hoe dit allemaal is gebeurd.”

Ik was nog steeds in de war en probeerde te begrijpen wat er aan de hand was. “Je was… dakloos. Ik kocht je een koffie en een stuk taart.”

“Ja, dat deed je,” knikte hij. “Maar ik was niet altijd daar waar je me zag. Het leven bracht me naar een moeilijke plek, maar ik ben er niet meer. Vandaag vlieg ik voor zaken, eigenlijk ben ik bezig met een project.”

Ik worstelde nog steeds met zijn woorden. “Dus je was nooit echt dakloos?”

Hij schudde rustig zijn hoofd, alsof hij zich vermaakte met mijn verwarring. “Ja, ik was dakloos, maar ik ben het niet meer. Wat ik die dag vroeg, was niet alleen de koffie. Het was een herinnering aan vriendelijkheid. Jij gaf me meer dan je denkt — hoop. Ik wilde je weer ontmoeten, in een ander licht. Ik wilde je laten zien hoe één kleine daad van vriendelijkheid iemands leven kan veranderen.”

Ik bleef stil zitten, terwijl ik de ongelooflijke wending van gebeurtenissen probeerde te begrijpen