— Len! Zonnetje! — zijn stem trilde, een mengeling van pathos en wanhoop. — Ik ben gescheiden! Van haar! Officieel! Ik ben vrij! Nu kunnen wij… zoals we van plan waren! Trouwen! Alles wordt echt!
Hij strekte zijn handen naar haar uit, maar Lena deed een stap achteruit en keek hem koud aan.
— Gescheiden? — haar stem klonk vlak, met een vleugje ijzige ironie. — Of ben je gewoon buitengegooid met je zielige tasje, toen bleek dat je geen “veelbelovend specialist” was maar een simpele klerk met nep-zakenreizen? En dat de woning waarin je met haar woonde, op naam van haar ouders stond?
Maxim verbleekte. Zijn spel was volledig doorzien.
— Lena, luister… — begon hij sneller te praten, paniek brak door zijn gemaakte woorden. — Ik heb fouten gemaakt! Maar nu is het voorbij met haar! Ik ben hier! Ik ben van jou! We beginnen opnieuw! Je laat me toch niet op straat staan?
— Wel, — antwoordde Lena eenvoudig. — Zonder aarzelen. Je hebt mij gebruikt. Je hebt haar gebruikt. Nu heb je geen plek om te wonen? Dat zijn jouw problemen, Maksim. Jij hebt ze gecreëerd.
— Je hebt geen recht! — schreeuwde hij plots, overslaand. Zijn gezicht vertrok van woede. — Jij bent overal de schuld van! Jij hebt me daartoe gedwongen! Jouw geld, jouw appartement… Ik probeerde waardig te zijn! En jij… trut!
Lena verroerde zich niet. Zijn geschreeuw maakte haar alleen maar zekerder.
— Waardig? — ze glimlachte spottend. — Met leugens en een dubbelleven? Prachtige methode. Maar hou nu op met schreeuwen. Je stoort. Ik heb bezoek.
Ze draaide zich nadrukkelijk naar de halfopen badkamerdeur, waar het geluid van stromend water vandaan kwam.
— Lieverd! — riep ze met warmte die er een seconde eerder niet was. — Ben je bijna klaar? Maksim is even langsgekomen… om afscheid te nemen. Hij blijft niet lang.
Het water stopte meteen met stromen. Er volgde een gespannen stilte. Maxim verstijfde en staarde naar de badkamerdeur. Angst trok over zijn gezicht. De gedachte dat Lena al iemand anders had, iemand die hier en nu bij haar was. Zijn laatste hoop stortte in.
— Wie… wie is daar? — siste hij, terwijl hij achteruitweek.
— O, een serieuze man, — zei Lena luchtig, een stap opzij doend alsof ze ruimte maakte voor een onzichtbare gast. — Maar dat gaat jou niets aan. Hij komt zo naar buiten… en ik denk dat je beter verdwenen bent vóórdat hij verschijnt. Snel.
Het effect was onmiddellijk. De angst om vernederd te worden door een “nieuwe” man, de vrees voor een confrontatie, overweldigde alles.
— Jij… jij hebt dit allemaal gepland! — riep hij uit, terwijl hij zijn zielige tasje greep. — Rat! Trut! Ik vervloek de dag dat ik niet meteen van haar scheidde! Vervloek het!
Hij stoof naar de uitgang, struikelend, zonder om te kijken. De deur sloeg met een klap achter hem dicht. Op de gang weerklonken nog zijn gedempte verwensingen en snelle stappen de trap af.
Lena leunde tegen de gesloten deur. Diepe inademing. Uitademing. Een enorme last viel van haar schouders. De lucht in de woning was ineens lichter. Ze liep naar de badkamerdeur, draaide de klink en opende ze.
Leegte. Alleen druppels die zacht uit de kraan in de wastafel vielen.
Lena glimlachte. Breed, oprecht.
— Dank je, — fluisterde ze tegen de lege, stralend schone badkamer. — Uitstekend gedaan.
Ze sloot de deur, liep naar het raam. Beneden, bij de ingang, zag ze nog even die zielige, vertrouwde gestalte, zenuwachtig om zich heen kijkend, voor hij in de duisternis verdween. Het hoofdstuk van leugens en verraad was voorgoed afgesloten. Voor haar lag alleen haar eigen leven. Helder. Eerlijk. Vrij.
Jelena Vladimirovna draaide zich om naar de tafel, waar de papieren en de afgekoelde koffie op haar wachtten. Tijd om aan het werk te gaan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
