e heb ik mezelf allang beloofd dat ik me nooit met zoiets zal bezighouden. Een mens heeft recht op zijn eigen ruimte!
— Dat geldt voor een mens in het algemeen, maar over jouw Maksim heb ik al langer mijn twijfels. Hij zit bij jou op de zak, en die eindeloze zakenreizen. Daar heb ik geen zigeunervrouw voor nodig om je te zeggen dat er iets niet klopt.
— We zijn al zoveel jaren samen, — wierp Lena tegen, — ik zou toch zeker wel iets gemerkt hebben!
— Nou, misschien is jouw Maksim een uitzondering en kan hij wél sporen verbergen… — sneerde Sveta.
Van zo’n “troosteres” voelde Lena zich allesbehalve gerustgesteld. Oude twijfels waren niet verdwenen, en nieuwe kwamen erbij.
Om zich af te leiden van de opdringerige gedachten besloot Lena een ritje door de stad te maken. Thuis kwam ze pas laat in de avond terug.
Bij de deur van haar appartement stond een vrouw met twee kinderen. Het oudste kind hield ze bij de hand, de jongste zat in een draagdoek tegen haar borst.
— Zoekt u iemand? — vroeg Lena bezorgd.
— Mijn man zoek ik, — antwoordde de vrouw, — en dat rotwijf van ’m!
Lena haalde haar schouders op en stak de sleutel in het slot.
— Dus jíj bent het! — gilde de vrouw en hief haar vrije hand op.
Lena deinsde achteruit:
— Wat denkt u wel?!
— Je woont in een luxe flat, rijdt zeker ook nog auto, en nu wil je ook nog mijn man van me afpakken! — siste de vrouw, terwijl haar ogen haat spuwden…
— Wacht! Ik ken u niet, en uw man al helemaal niet. Misschien moeten we dit eerst uitzoeken? En houd op met uw vuisten naar mij zwaaien, er zijn hier kinderen! — probeerde Lena kalm te spreken, maar van binnen trok alles samen.
De vrouw liet haar hand op de deurklink zakken. Lena trok de sleutel eruit en draaide hem net op tijd om tot het slot klikte.
— En waar dacht u heen te gaan? — vroeg Lena, terwijl ze de vrouw zonder omhaal bij haar jas van de deur wegtrok.
— Mijn man is daarbinnen! — gilde ze.
— En dit is mijn appartement! En ik heb u niet uitgenodigd! — Lena glipte naar binnen en sloeg de deur dicht, terwijl ze de vrouw op het trappenhuis achterliet.
Maxim kwam bleek de kamer uit, zijn handen trilden. Hij had niet alleen alles gehoord, maar wist ook details die Lena nog niet kende.
De stukjes van de puzzel vielen in elkaar.
— Bra-vo! — sprak Lena per lettergreep, haar stem koud als ijs. — En nu pak je je spullen en verdwijn!
Van de andere kant van de deur klonk:
— Doe open! Ik weet dat hij daar is!
— Straks neemt u uw… — Lena aarzelde tussen “man” en “vader”, maar herhaalde enkel, — uw eigen.
— Lena, vergeef me alsjeblieft, — smeekte Maxim, — in het begin had ik niet gedacht dat het zo ver zou komen. Daarna probeerde ik alleen maar dat het tussen ons goed ging. Ik was al van plan daar te scheiden en hier met jou te trouwen. Daar woonde ik eigenlijk niet. Ging alleen soms langs. Nou ja, voor de kinderen.
— Maxim, lieg niet! We zijn al meer dan drie jaar samen, bijna vier. En dat kind in de draagdoek is een jaar oud. Hoogstens anderhalf. Je bedroog niet alleen haar, maar ook mij.
— Lenochka! — Maxim zakte door zijn knieën.
— Genoeg! Pak je spullen, daar wachten ze op je! Daar zijn je kinderen! Heb geweten! — Lena’s stem trilde niet, al keerde haar binnenste zich om.
Toen hij eindelijk de woning had verlaten, zakte Lena op de bank neer en liet de tranen de vrije loop.
De bitterheid van verraad en de zwaarte van onrecht kwelden haar tot de ochtend, totdat de slaap vergetelheid bracht.
En ’s ochtends kwam, met een onverklaarbare lichtheid, het besef dat alles ten goede was. Het zou erger zijn geweest als alles pas na het huwelijk aan het licht was gekomen.
— Hoe weten die zigeuners dit allemaal? — vroeg Lena met een glimlach, en ging zich wassen.
Een week later, met een sterke kop koffie in haar geliefde kantoor, was Lena bezig met papieren. Er werd geklopt.
— Binnen.
Anton kwam binnen, haar hoofdboekhouder, een slimme, betrouwbare man die al lang met haar samenwerkte. Hij hield een map in zijn handen, maar zijn gezicht was ernstiger dan gewoonlijk.
— Jelena Vladimirovna, er is iets uitgekomen over Maksim. Op uw verzoek.
Lena legde haar pen neer. Antons ogen spraken boekdelen: het nieuws was onprettig.
— Vertel maar, Anton.
— De zakenreizen… fictie. Al die “seminars” en “stages” — verzinsels. Hij stond ingeschreven als een eenvoudige klerk bij een klein bedrijfje. Het salaris… bescheiden. Heel bescheiden. Blijkbaar bracht hij het grootste deel van zijn tijd… daar door. Met zijn gezin. En het geld dat u hem meegaf “voor kosten” op die reizen…
Lena knikte, zonder verbazing te tonen. De bittere waarheid brandde niet meer, liet alleen een kille nasmaak achter. Anton legde behoedzaam een uitdraai op tafel — bescheiden bedragen uit dat kleine bedrijf.
— Dank je, Anton. Duidelijk. Heel duidelijk.
De boekhouder vertrok. Lena dronk haar koffie op, starend naar de uitdraai. Alles klopte. Zijn “carrière” was slechts een façade voor een dubbelleven. Nu had hij zowel haar dak als dat andere huis verloren. Hij bleef achter met niets.
’s Avonds, toen Lena in stilte dineerde, klonk er plots een scherpe bel. Geen bezoek. Bekend, opdringerig geklop. Ze keek door het spionnetje. Maxim. Hij zag eruit als een opgejaagd dier. In zijn handen een zielig tasje met spullen. Blijkbaar hadden ze hem definitief buitengezet.
Lena deed open. Hij probeerde naar binnen te dringen, maar zij hield hem tegen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
