— Daar is je vrouw gekomen om je op te halen, — zei Jelena tegen degene die ze als haar verloofde beschouwde, terwijl ze naar de deur keek.
— Wat voor “Jelena Vladimirovna” ben jij? Je bent pas negenentwintig! — merkten vrienden op en lachten erom.
— Het is zo blijven hangen, — wuifde Lena weg, — voor klanten ben ik Jelena Vladimirovna, voor leveranciers nog meer. En ook voor collega’s.
Lena bouwde haar bedrijf op en was vastbesloten serieus te werk te gaan. Daarom heerste er op het werk een zakelijke sfeer, zonder al te familiaire omgang.
— Kom op, Jelena Vladimirovna! Vooruit, Jelena Vladimirovna! — spoorde Lena zichzelf aan, terwijl ze zich door de menigte in het winkelcentrum wrong. — Wat een vrolijk volk hebben wij toch, — klaagde ze in gedachten, — feest na feest! Je doet niets anders dan cadeaus kopen!
Ze liep snel binnen om wat souvenirs te kopen voor vrienden, collega’s en kennissen, zodat ze later niet hals over kop hoefde te rennen. Het werk werd er niet minder op, en tijd was er juist nooit wanneer het nodig was.
Een oude zigeunervrouw greep stevig haar mouw vast en trok haar uit de stroom mensen die het winkelcentrum verlieten. Lena draaide zich zelfs op haar plaats om.
— Wat een mooi meisje! — grijnsde de zigeunervrouw honingzoet met gouden tanden. — En geld ritselt in je zakken, maar in je privéleven loopt het niet goed! Je hebt een man gekozen, maar hij jou nog niet!
Lena had succes in zaken omdat ze in elke situatie snel wist te reageren. Ze mat de zigeunervrouw met een spottende blik:
— Integendeel juist, hij staat op het punt mij een aanzoek te doen. Werkt je hypnose niet? Ach, niet erg! Oefen maar, het komt wel goed met je!
En met gemak bevrijdde ze haar mouw uit de handen van de zigeunervrouw.
— Oh, kijk eens aan! — riep de zigeunervrouw uit, terwijl haar glimlach nog breder werd. — Wat een zelfverzekerde! Sterk en moedig! Hij liegt tegen je! Hij profiteert van je, daarom is hij bij je. Ik zie verraad. Maar niet dat jij vreemdgaat, nee, híj gaat vreemd, en dan nog met jou erbij! Denk aan mijn woorden, als je er zelf achterkomt! En koop geen wielen voor hem! Hij redt zich wel zonder!
Dat ze haar gouden bergen had voorspeld, was duidelijk. Ze had Lena gecomplimenteerd, de man beledigd, en winst gezocht in elke, zelfs de meest ideale relatie.
Ze had haar natuurlijk bang proberen te maken met allerlei kanten op. “Niet met jou, maar naast jou” — dat was een klassiek voorbeeld van een zin om iemand helemaal in de war te brengen.
Maar van die auto kon de zigeunervrouw onmogelijk iets weten!
Lena spaarde namelijk al een jaar voor een auto voor Maksim. Het was zijn droom om ooit een goed model te kopen.
Niet buitensporig duur, maar ook geen kleinigheidje. En Lena had niet alleen bijna al het geld verzameld, maar ook al een autodealer gevonden. Over een paar maanden wilde ze gaan kijken.
— Dat beslis ik zelf wel, — zei Lena goedaardig, stopte de zigeunervrouw een biljet in de hand en haastte zich naar haar eigen auto.
Binnenkort zou het stadscentrum in de file vastlopen, en Lena wilde nog thuis zijn vóór die tijd. Voor niets had ze toch geen korte werkdag geregeld?
Naar huis spoedde Lena zich om één simpele reden: haar geliefde zou terugkomen van zakenreis. Twee weken was hij weg geweest. En Lena wilde iets lekkers voor hem klaarmaken.
Maar toen ze de deur opendeed, rook ze de geur van gebakken koteletten:
— Ben je me voor geweest? — riep ze vanuit de gang.
— Ja, — Maksim keek uit de keuken terwijl hij zijn handen aan een handdoek afveegde, — ik had zo’n heimwee naar huisgemaakt eten, ik bak koteletten voor het avondeten!
Eigenlijk was Maksim geen kok, en zelfs bij een simpele kok kwam hij niet in de buurt. Maar de inrichting van hun huishouden speelde hier een rol.
Eén keer per maand maakte Lena zelf allerlei halfproducten klaar en stopte ze de vriezer vol. Koteletten, tsjoebureki, pelmeni, varenyki, groentemixen en zelfs bouillons.
Met andere woorden: om borsjtsj te koken hoefde je alleen een bouillonblok in de pan te doen, gesneden vlees erbij en een zak groenten. Minimale tijd en een heerlijke maaltijd was klaar.
En in de paar jaar dat Lena en Maksim samenwoonden, had hij eenvoudige recepten geleerd om die halfproducten af te maken.
— Ik wilde ook iets maken, maar jij was eerder thuis, — zei ze glimlachend, terwijl ze zich omkleedde in haar huispak.
— Dan maak jij het afscheidsdiner, — zei hij eenvoudig. — Stel je voor, ik ben geselecteerd voor een stage in de hoofdstad! Drie weken onder begeleiding van meesters en grootheden!
— Ga je weer weg? — vroeg Lena een beetje teleurgesteld.
— Wat zeg je nu?! Dit is zo’n kans! — riep hij blij, maar toen hij Lena’s treurige blik zag, sloeg hij zijn armen om haar heen en fluisterde in haar oor: — Mijn liefste, dit is heel belangrijk. Voor mij, en voor ons. Ik sta op het punt promotie te krijgen! Zoveel cursussen, zakenreizen, seminars. Jij begrijpt dat toch wel!
Lena begreep het. Maar begreep het alleen omdat er geen andere keuze was.
Maksim vond dat een man voor zijn gezin moest zorgen en het moest onderhouden.
Aan de ene kant had hij gelijk. Maar aan de andere…
Lena verdiende meer dan Maksim.
In principe, als mensen gelukkig zijn samen en er is geen financiële nood, wat maakt het dan uit wie er meer verdient?
Maar Maksim kon dat op geen enkele manier accepteren.
Hij klom steeds hoger op de carrièreladder, volgde cursussen voor bijscholing, training en herscholing. Met lof rondde hij trainingen voor persoonlijke en professionele groei af.
Oorkondes en onderscheidingen regenden neer als gouden confetti.
— Lenka, na deze stage word ik zeker bevorderd! En dan komt er salaris bij! Wauw! En meteen plannen we de bruiloft! We kiezen een mooie datum!
“Alweer uitstel,” dacht Lena, terwijl aan de rand van haar gedachten de woorden van de zigeunervrouw opdoken.
“Het kan toch niet dat iemand die zo hard werkt om een gezin te stichten, avonturen aan de kant zoekt!”
Tijdens het avondeten hing er een zware sfeer. Lena besloot die te doorbreken door te vertellen over de zigeunervrouw, die er zo hard naast zat met haar voorspellingen:
— Of ze hebben geen gave, of hun hypnose werkt niet op mij, maar zulke onzin verzinnen! Ze zei dat jij, ofwel van mij, ofwel naast mij… in elk geval ontrouw was, — glimlachte het meisje zelf, — ik gaf haar wat kleingeld voor de fantasie.
Maksim verstijfde, hij kraste zelfs met zijn vork over het bord.
— Maksim? — vroeg Lena wantrouwig.
En Maksim begon zelfs te zweten van de snelheid waarmee hij nadacht.
Hij vond een uitweg:
— Controleer de rest van het geld in je tas en je papieren! — ratelde hij. — Je hebt haar geld gegeven, dat betekent dat er toch iets gewerkt heeft!
Lena sprong op en rende naar de gang, waar ze haar tas had achtergelaten:
— Alles is er nog, — riep ze, terwijl ze met de tas in haar handen de keuken binnenkwam.
Ze merkte alleen hoe Maksim een servet in zijn vuist verborg. En op zijn voorhoofd kleefde een klein stukje wit papier…
— Sveta, zeg me eerlijk, beeld ik me dit allemaal in of zei ze de waarheid? — vroeg Lena bijna aan haar enige vriendin.
— Nou ja, — antwoordde Sveta, nadat ze het hele verhaal had gehoord, over de zigeunervrouw en Maksims reactie, — je moet nooit ophouden met denken! Daar zijn wij vrouwen juist voor: om overal over na te denken en alles in de gaten te houden.
— Als je me zo elegant het bos in wilde sturen, had je je moeite kunnen besparen, — snoof Lena. — Ik kom naar je als mens voor raad, en jij begint hier een betoog!
— Lena, je naïviteit is echt te veel, — zei Sveta streng. — Controleer zijn telefoon, zijn computer. Bekijk zijn zakken. Mannen kunnen geen bewijsmateriaal verbergen.
— Ten eerste is dat verkeerd, en ten twee
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
