“Breng me alsjeblieft mijn Whitey. Ik wil afscheid nemen… Dwing hem niet, leg het hem gewoon uit. Hij begrijpt alles,” fluisterde de vader zachtjes.
De zoon knikte en ging op zoek naar de oude hond van de familie. Whitey, bijna blind en uitgeput, was de enige trouwe metgezel van zijn zieke vader geweest. Twee vermoeide zielen die elkaar dag na dag troost boden. Nu was het moment gekomen voor een laatste afscheid.
Toen de zoon terugkeerde, kon de vader nauwelijks zijn hoofd optillen. Zijn bevende handen klemden zich aan het laken vast terwijl hij onverstaanbare woorden fluisterde. Zijn ogen, vol pijn en liefde, bleven zoekend.
De zoon legde Whitey voorzichtig op het bed.
“Zeg maar dag, Whitey…” fluisterde hij met gebroken stem.
Whitey had geen woorden nodig. Hij stapte naar voren, alsof hij nog kon zien, en nestelde zich tegen het gezicht van zijn geliefde mens.
“Whitey… mijn lieve Whitey…” mompelde de vader met zijn laatste adem.
De hond drukte zijn neus tegen de wegglijdende warmte van zijn baasje’s wang. Echte tranen welden op in zijn troebele ogen.
Met zijn laatste kracht tilde de vader een trillende hand op en legde die op Whitey’s zachte vacht. Zijn vingers bewogen nauwelijks, maar de hond voelde het—alle liefde, warmte en stille wanhoop. Hij bleef liggen, dicht en stil, alsof hij de tijd kon tegenhouden.
De zoon keek toe, met tranen die over zijn wangen stroomden. Hij had nog nooit iets gezien dat zo hartverscheurend mooi was. De puurste liefde vulde de kamer.
“Dank je… voor alles…” fluisterde de vader, terwijl zijn hand stilviel. Whitey week niet van zijn zijde. Hij bleef zijn vriend omarmen, alsof hij wist dat loslaten zou betekenen dat hij hem voorgoed kwijt was.
De stilte nam de kamer over. Alleen het zachte gejammer van de hond bleef hoorbaar, alsof hij probeerde vast te houden aan de laatste draadjes van het leven.
De zoon ging naast het bed zitten en legde zijn hand op de koude hand van zijn vader.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
