Angst en stilte
Anna kende Michail. Ze kende zijn voorzichtigheid, zijn berekening, zijn angst voor het onbekende. Ze was bang voor zijn reactie. Daarom besloot ze te wachten. Tot het te laat zou zijn om nog iets te veranderen.
Maar de tijd ging door. Haar buik groeide snel — te snel. Mensen begonnen het op te merken. Anna hield zich sterk, maar steeds vaker werd ze bevangen door angst. Michail merkte nog steeds niets. Hij kwam laat thuis, wimpelde gesprekken af en zei alleen maar:
— Ik ben moe. Morgen praten we.
Maar “morgen” kwam nooit.
Op een avond vond ze de moed. Ze ging naast hem zitten, schonk hem soep in en zei:
— Misha… ik was bij de echo.
Hij keek niet eens op van zijn telefoon.
— En? Alles goed?
Ze verzamelde haar kracht.
— We krijgen niet één kind.
— Een tweeling?
— Een drieling. Twee jongens en een meisje.
Hij keek op. Staarde alsof hij het niet begreep. Toen stond hij op, pakte zijn sleutels:
— Ik heb een afspraak. We praten later.
De volgende ochtend voelde Anna zich niet goed. Ze werd duizelig. De weeën begonnen plotseling. Ze greep naar haar buik, belde een ambulance, pakte haar tas en ging naar het ziekenhuis.
Michail reageerde niet. Zijn telefoon was onbereikbaar.
Samen geboren
De bevalling was zwaar. Maar de baby’s werden gezond geboren. Drie kleine bundeltjes. Drie hartjes. Drie levens.
Twee dagen later — een telefoontje.
— Waar ben je in godsnaam?! — schreeuwde hij. — Je bent zomaar weggegaan! Ik werk me kapot en jij verdwijnt zomaar alsof…
— Ik ben in het ziekenhuis, Misha. Ik ben bevallen.
Stilte.
— Je bent… wat?
Toen hij kwam, had hij een plastic zak bij zich met wat luiers. Toen hij de baby’s zag, werd hij lijkbleek.
— Zijn… ze allemaal van ons?
Ze knikte.
Hij ging zitten. Zwijgzaam. Toen zei hij:
— Misschien… kunnen we er eentje afstaan? Tenminste eentje. Dat zou een hoop schelen.
Anna begreep eerst niet dat hij het meende. Maar toen stond ze gewoon op, liep naar hem toe en zei:
— Neem je luiers en ga weg.
Hij barstte los. Schreeuwde, beschuldigde haar van naïviteit, zei dat ze hem “erin had laten lopen”, begon over geld en insinueerde zelfs dat de kinderen niet van hem waren. Hij sloeg de deur dicht en kwam nooit meer terug.
Anna keek uit het raam. Op de vensterbank lag zijn tas. En ernaast, in de doorzichtige wiegjes, sliepen haar kinderen. Alle drie. Haar geluk. Haar lotsbestemming.
Ze huilde niet. Niet die dag, niet de ochtend erna, niet toen ze het ziekenhuis verliet. Er was geen tijd voor tranen — in haar armen drie baby’s, achter zich de leegte. Michail was weg. De telefoon bleef stil. Geen excuses, geen geld. Alleen de echo van zijn woorden: “Misschien eentje — naar het kindertehuis…”
Een huis waar je welkom bent
Anna belde haar moeder. Haar stem trilde, maar ze hield zich groot:
— Mam, ik kom naar huis… Mag dat?
Haar vader kwam haar halen in zijn oude Niva. Hij keek lang naar de drie pasgeborenen. Toen zei hij:
— Komt goed. We slaan ons erdoorheen.
Het huis was nog steeds hetzelfde: oud, met een houtkachel, de geur van melk en een aarden vloer. Maar nu was het warm. ’s Nachts stond opa op om de kleintjes te wiegen. Oma waste, hielp, warmde melk op. En Anna, zodra ze was hersteld, ging aan het werk — groente sorteren op een boerderij. Overdag een dutje, ’s avonds een glimlach voor de kinderen.
Michail belde niet. Niet na een week, niet na een maand. Hij vroeg niet hoe het ging. Niet naar hun namen. Hij maakte geen cent over.
Anna besloot uiteindelijk zelf te bellen. Zijn stem klonk moe en geïrriteerd.
— Serieus? Denk je dat ik niks beters te doen heb? Ik heb zelf al genoeg problemen. Vergeet alimentatie of geld maar.
Ze zweeg. Zuchtte alleen.
Die avond zat ze op het stoepje. Haar moeder kwam naast haar zitten, gaf haar een mok warme melk.
— Mijn oma gebruikte zo’n kruidenzalf in de oorlog. Tegen brandwonden en rimpels. Later verkocht ze het zelfs op de markt — genoeg voor brood voor de kinderen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
