Al snel moest ze een klein pandje huren in het stadje. Ze richtte het in, zette een tafel neer, potjes, verpakkingen. Haar ouders hielpen mee. Het geld begon binnen te komen. Anna registreerde haar eigen bedrijf, haalde certificaten en begon vrouwen uit het dorp in dienst te nemen. Ze had niet zomaar een crème — ze had een merk.
Drie jaar gingen voorbij. Ze was allang van Michail gescheiden en had zelfs geen alimentatie meer geëist.
Nu had ze een appartement in de stad — groot, licht, met drie kinderkamers. De kinderen gingen naar een goede school, deden aan zwemmen en tekenen en zeiden “mama” met zo’n liefde dat haar hart er telkens van oversloeg. Haar ouders gaf ze een nieuw huis.
Een ontmoeting die niets veranderde
Op een dag zag ze Michail op een zakelijke bijeenkomst.
Verouderd, kaal aan het worden, in een goedkope jas, stond hij in een hoek documenten door te bladeren. Hij zag haar en verstijfde. Zij liep rustig naar hem toe, gekleed in een mooi pak, met een rechte rug en een zelfverzekerde blik.
— Hallo Misha, — zei ze. — Ik had niet gedacht dat we elkaar zouden tegenkomen.
Hij mompelde iets over hoe blij hij was haar te zien. Was verlegen en onrustig.
— Jij zei toch dat je het zonder mij niet zou overleven, — herinnerde hij zich plotseling, met een ongemakkelijke glimlach. — En kijk jou nou…
Anna glimlachte.
— Op de kolchoz, weet je nog, ben ik niet rot gegaan. Ik heb het gered. En drie kinderen grootgebracht.
Michail keek haar lang na. Een half jaar later kwam Andrej haar leven binnen. Een man die niet bang was voor luiers, die de kinderen voorlas en haar met een thermos thee kwam ophalen als ze moest overwerken. Hij beloofde geen sterren of luchtkastelen — hij was er gewoon. Elke dag.
En op een dag werd Anna wakker, keek naar haar drie slapende kinderen, naar de man naast haar — en besefte: ik ben thuis. In mijn leven. Echt. Niet perfect, maar gelukkig.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
