Tanja verliet met haar zoontje het kraamkliniek. Er gebeurde geen wonder. Haar ouders kwamen haar niet ophalen. De lentezon scheen, ze trok haar nu veel te ruime jas dicht, pakte met één hand een tas met spullen en documenten, nam het kind op de arm zoals het handigst was en liep weg.
Waarheen wist ze niet. Haar ouders weigerden resoluut om haar met het kind thuis te ontvangen, haar moeder eiste zelfs dat ze afstand zou doen van de baby. Maar Tanja was zelf een weeskind, haar moeder had haar in de steek gelaten, en Tanja had zichzelf gezworen dat ze zoiets nooit haar eigen kind zou aandoen, wat het haar ook zou kosten.
Ze groeide op in een pleeggezin. Haar pleegouders behandelden haar goed, als hun eigen kind. Ze verwenden haar zelfs een beetje, leerden haar nooit echt zelfstandig te zijn. Rijk waren ze niet, en vaak ziek. Natuurlijk was het haar eigen schuld dat haar zoon nu zonder vader opgroeide — dat begreep ze inmiddels. Hij leek een serieuze man, beloofde haar aan zijn ouders voor te stellen.
Maar zodra Tanja hem vertelde dat ze zwanger was, zei hij dat hij nog niet klaar was voor luiers. Hij stond op en vertrok, nam de telefoon niet meer op, waarschijnlijk had hij haar nummer geblokkeerd. Tanja zuchtte:
— Niemand is er klaar voor — de vader niet, mijn ouders niet… Maar ik ben er wel klaar voor. Ik zal de verantwoordelijkheid voor mijn zoon nemen.
Ze ging op een bankje zitten en liet het voorjaarszonnetje haar gezicht verwarmen. Waar moest ze heen? Er werd gezegd dat er opvangcentra waren voor moeders zoals zij, maar Tanja had zich geschaamd om naar het adres te vragen. Ze had gehoopt dat haar ouders haar zouden begrijpen en haar zouden komen halen. Maar dat deden ze niet.
Tanja besloot vast te houden aan haar plan: naar een dorp gaan, naar een oude vrouw die haar onderdak zou bieden. Ze zou haar helpen in de moestuin zolang ze kinderbijslag ontving, en daarna werk zoeken. Ze wist zeker dat het goed zou komen. Ze zou gewoon even op haar telefoon kijken vanaf welk busstation er bussen naar de dorpen gingen. Oude vrouwtjes zijn meestal aardig — ze zou geluk hebben.
Ze verplaatste haar slapende zoontje wat handiger, haalde haar oude smartphone uit haar jaszak en werd bijna aangereden op het zebrapad. De bestuurder, een lange grijsharige man, sprong uit de auto en begon Tanja toe te schreeuwen dat ze niet oplette, dat ze zichzelf én het kind in gevaar bracht — en dat híj dan de gevangenis in moest op zijn oude dag.
Tanja schrok, de tranen sprongen haar in de ogen. Haar baby voelde haar spanning en begon te huilen. De man keek naar hen en vroeg waar ze naartoe ging met het kind.
Snikkend zei Tanja dat ze het zelf nog niet wist.
De man zei:
— Kom maar in de auto. Je gaat met mij mee. Daar kun je kalmeren en dan bekijken we samen wat je moet doen. Kom op, blijf niet staan, je baby raakt overstuur. Mijn naam is trouwens Konstantin Grigorjevitsj. En jij?
— Ik ben Tanja.
— Stap maar in, Tanja. Laat me je helpen.
Hij bracht de jonge moeder met haar baby naar zijn appartement. Daar gaf hij haar een eigen kamer zodat ze haar kind kon voeden. Het was een ruime woning met drie kamers. Maar er was niets om het kind in te verschonen. Tanja vroeg Konstantin Grigorjevitsj om luiers te kopen en gaf hem haar portemonnee met het weinige geld dat ze nog had. Maar de man weigerde dat resoluut. Hij zei dat hij toch niemand anders had om geld aan uit te geven.
Hij ging snel naar de buurvrouw, een arts, in de hoop dat ze thuis zou zijn. Ze had toevallig een vrije dag. Na een kort telefoontje en wat overleg stelde ze een uitgebreide boodschappenlijst op en overhandigde die aan Konstantin Grigorjevitsj.
Toen hij met de spullen terugkwam, zag hij dat Tanja half zittend in slaap was gevallen, haar hoofd rustend op een kussen. Het kind lag inmiddels zonder deken en was wakker. Na zijn handen gewassen te hebben, nam hij de baby voorzichtig in zijn armen, zodat de moeder kon slapen. Maar zodra hij de deur sloot, schrok Tanja wakker en begon in paniek te roepen waar haar kind was.
Konstantin Grigorjevitsj kwam glimlachend binnen met de baby en zei dat hij haar gewoon even wilde laten slapen. Hij liet haar zien wat hij allemaal had gekocht voor haar en de baby, en stelde voor het kind meteen te verschonen. Hij zei dat later op de dag zijn buurvrouw — de arts — zou langskomen om uit te leggen hoe alles moest, en dat zij ook de wijkverpleegkundige zou bellen voor een huisbezoek de volgende dag.
Daarna begon hij rustig met haar te praten.
— Vergeet dat dorp en die oude vrouw. Blijf hier bij mij, er is plek genoeg. Ik ben weduwnaar, heb geen kinderen of kleinkinderen. Ik krijg pensioen en werk er ook nog bij. De eenzaamheid valt me zwaar, en ik zou blij zijn met wat gezelschap.
— Had u kinderen?
— Ja, Tanja. Ik had een zoon. Ik werkte op rotatiebasis in het noorden, een half jaar daar, een half jaar thuis. Mijn zoon zat op het instituut en had een vriendin. In het laatste jaar besloten ze te trouwen omdat zij zwanger was. Ze wachtten tot ik terug was van mijn werk om te trouwen. Maar mijn zoon hield van motoren, kreeg een ongeluk en overleed net voor mijn terugkomst. Ik kwam direct op zijn begrafenis aan. Mijn vrouw werd daarna ernstig ziek en overleed ook.
In al dat verdriet ben ik het meisje van mijn zoon uit het oog verloren, ook al heb ik nog een foto van haar. Ik wist dat ze een kind van mijn zoon droeg, maar hoe ik ook zocht — ik vond haar niet terug. Daarom vraag ik je, Tanja, blijf alsjeblieft. Dan kan ik op mijn oude dag toch nog voelen wat een familie is. Hoe heb je je zoontje trouwens genoemd?
— Ik weet niet waarom, maar ik wilde hem graag Savelij noemen. Ik vind die naam mooi, ook al is hij niet zo populair.
— Savelij??? Tanja, dat was de naam van mijn zoon! Maar ik heb je zijn naam nooit genoemd… Wat een toeval. Je hebt een oude man blij gemaakt. Dus, blijf je?
— Graag. Ik ben zelf uit een weeshuis. Ik ben geadopteerd, maar mijn pleegouders wilden mijn zoon niet accepteren. Daarom haalden ze me niet op uit het kraamkliniek. Ik had geen plek om heen te gaan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
