— Wauw… Mooi, — bracht hij er met moeite uit.
Zijn hart kromp samen. Diezelfde avond stond hij al voor het schap met speelgoed in de speelgoedwinkel, cadeaus uitzoekend voor een vreemd meisje dat hij blijkbaar niet alleen kon laten.
Macaroni met kaas, bellenblaas, boeken met stiften, een zacht beertje en een pop met grote ogen — dit alles werd onderdeel van een nieuw, vreemd maar toch echt leven.
Toen Stepan Tanja de cadeaus gaf — de pop, het beertje, de stiften en de bellenblaas — hapte het meisje naar adem en gooide zich hals over kop tegen hem aan om hem te omhelzen.
— Dank je wel, oom Stepan! Je bent zo lief, zo goed! — haar stem klonk als het getjilp van een klein musje.
Stepan voelde iets in zich bewegen. Hij had niet verwacht dat een simpele omhelzing van een kind tranen in zijn ogen zou brengen. En hoewel hij probeerde dat gevoel weg te wuiven, bleef het — warm, levend. Met elke dag leerde hij Tanja beter kennen, zag hij in haar niet zomaar een last, maar een familielid. Zijn hart, dat al lang versteend was, begon opnieuw te kloppen.
Op een dag, terwijl Stepan aan het werk was, besloot Tanja op te ruimen. In een lade van een oude tafel vond ze een foto — er stond een jongetje op.
— Wie is dat? — vroeg ze toen de man thuiskwam.
Stepan zweeg lang en keek naar de foto.
— Dat is mijn zoon, Kolja.
— Komt hij bij ons op bezoek?
— Nee… Kolja is nu in de hemel. Daar waar zijn moeder ook is.
Tanja fronste nadenkend en knikte toen:
— Dan komt mijn mama ook niet meer terug, hè?
Op die vraag vond Stepan geen antwoord. Lena was echt spoorloos verdwenen. Niet in Thailand, niet ergens anders. Ze had haar dochter achtergelaten alsof ze weggooibaar afval was.
Op de zevende avond besefte Stepan: het was tijd om een beslissing te nemen.
Hij stapte in de auto en reed rechtstreeks naar de gevangenis — naar een man genaamd Pavel Bolsjov.
Via de connecties van zijn baas slaagde hij erin een persoonlijke ontmoeting te regelen. Toen Pavel Stepan zag, raakte hij zichtbaar nerveus, maar Stepan kwam direct ter zake:
— Ik los je schuld af. Maar één voorwaarde: je doet afstand van je ouderlijk gezag over Tanja. Ik wil haar adopteren.
Bolsjov werd eerst gespannen, maar er flitste hoop in zijn ogen.
— Geen addertje onder het gras, — vervolgde Stepan. — Alleen rechtvaardigheid. Jij komt vrij en begint opnieuw. En Tanja heeft een echt thuis nodig. Zorg. Liefde. Dat kun jij haar niet geven.
— En Lena? — vroeg Pavel. — Komt ze… terug?
— Lena is gevlucht, — antwoordde Gromov hard. — En als je ook maar een greintje om je dochter geeft — teken dan. Anders breng ik haar naar een tehuis. En als jij vrijkomt, word je toch nog achterhaald door je schulden.
Pavel liet zijn hoofd zakken. Zat lang stil. Pakte toen een pen en tekende.
Stepan voelde een jarenlange last van zijn schouders vallen. Nu wist hij waarom hij al die jaren geld had gespaard — niet voor zichzelf. Hij had het betaald met het jeugd van een ander kind, voor die ene hoopvolle toekomst die hij zijn eigen zoon niet had kunnen geven.
Het adoptieproces verliep moeizaam — bureaucratie, papieren, extra “bedankjes”. Het bedrag was flink. Maar Stepan had geen spijt van een cent.
Toen alles officieel was geregeld, verbrak hij de banden met zijn verleden. Hij nam ontslag bij de criminele baas en vond werk als hoofd beveiliging bij een serieuze onderneming. Het salaris was bescheidener dan vroeger, maar eerlijk. Het was genoeg om van te leven.
Enkele maanden later ontmoette Stepan een vrouw genaamd Masja. Ze konden het goed vinden en gingen samenwonen — met z’n drieën. Tanja accepteerde haar nieuwe moeder moeiteloos, alsof ze haar altijd al had gekend. Ze voelde het belangrijkste — liefde.
Juist dat had haar eerder ontbroken.
Toen het meisje voor het eerst naar school ging, trots met haar schooltas op haar rug, stond Stepan naast haar en keek vol trots toe. Hij wist: ze zou opgroeien in een gezin waar ze gewaardeerd werd, waar ze werd verwacht en begrepen.
Want dat is precies wat ieder kind verdient.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
