Maar ook vreugde over een nieuwe levensfase kwam niet. Michail… ze kende hem niet beter dan de maan. Alleen haar stiefmoeder had gezegd dat er een bruidegom gevonden was, en daarmee uit. Ze had haar blik niet opgeheven toen de huwelijksmakelaars kwamen, maar had toch een vluchtige blik op haar toekomstige echtgenoot geworpen. En hij stond haar niet aan. Te bleek, te… kleurloos. Alsof iemand zijn gezicht had uitgewist met een doek in een poging er iets fatsoenlijks van te maken, maar daar niet in geslaagd was. Zijn ogen – misschien grijs, misschien blauw – het viel niet te zeggen. Zijn kin – zacht als deeg, zijn lippen – dun als een lijntje in een schrift. Geen knappe man.
Maar zijzelf was ook niet bepaald mooi. Alleen haar ogen – groot en blauw – en haar handen – net als die van haar moeder: slank met lange vingers. Maar die handen konden piano spelen, muziek maken. Zij mocht het instrument niet eens aanraken. Het werd verkocht meteen na haar moeders dood. Wat moet een arbeidersgezin met een piano, als elke roebel telt?
Anja was gewoon. Geen schoonheid, geen opvallendheid. Bescheiden, stil, met een dunne vlecht, alsof er simpelweg niet genoeg haar voor haar was. De stiefmoeder probeerde van alles — ze maakte aftreksels, spoelde “Anja’s drie veertjes” in allerlei waters, maar het hielp niets. Haar vader lachte alleen maar:
“Ze kan het niet van iemand met krullen hebben, Tanja! Verspil je tijd niet!”
Maar Anja nam het haar niet kwalijk. Ze wist dat het zorg was. Niet altijd lief, maar wel echt. Tatjana deed haar best. Ze leerde haar koken, naaien, glimlachen. “Ik zal een goede man voor je vinden, Anjoetka! Zodat je leeft alsof je achter een stenen muur woont!”
“Echt waar?” vroeg ze, terwijl ze haar stiefmoeder recht in de ogen keek.
“Wanneer heb ik ooit gelogen? En waarom zou ik?”
Dat was ook zo. Ze deed Anja nooit pijn. Niet zoals ze haar zonen opvoedde, maar ze verwende haar ook niet. Ze vroeg verantwoording voor alles. Voor school, gedrag, het kunnen runnen van een huishouden. Zelfs boeken verbood ze niet, ook al hield ze er zelf niet van.
“Jij lijkt vast op je moeder. Mijn schoonmoeder, moge ze rusten in vrede, zei altijd dat je moeder uit een geleerd gezin kwam en totaal geen partij was voor je vader. Toen ze met hem wilde trouwen, waren alle mensen verbaasd. En hij, om zijn bruid te plezieren, kocht een piano voor haar. Hij verkocht het huis van zijn grootouders en kocht die piano. Je oma was er erg boos om, maar zei niets. Omdat ze begreep dat zo’n liefde maar één keer in je leven voorkomt en niet iedereen dat geluk heeft. Zij had dat geluk niet. En…”
Daar stopte Tatjana met praten, maar Anja begreep het wel. Haar ouders leefden niet uit liefde. Er was geen vuur in hun huwelijk, zoals in het hart van haar moeder. Er was zorg, gewoonte, plicht. Maar geen liefde. Ze zag het portret van haar moeder in de kamer van haar vader. En ze had vaak gezien hoe haar stiefmoeder dat gezicht bedachtzaam bekeek, alsof ze probeerde te begrijpen: waarom hield hij zo van haar, en niet van Tatjana? Wat was er aan die vrouw dat hij bereid was alles voor haar op te geven?
Er was geen antwoord. Tatjana zuchtte alleen maar, maar deed toch haar best. Ze hield van hem, zoals ze kon. Zonder iets terug te vragen.
En haar vader? Hij was niet slecht. Hij verwende zijn vrouw met feestdagen, hielp met de kinderen, waste luiers, waste de baby’s. En uit die stille zorg voor het gezin groeide liefde. Niet luidruchtig, niet opvallend, maar echt.
“We maken een mooie jurk voor je. Zodat je je niet hoeft te schamen! Jij bent de enige dochter van je vader!” Tatjana zwaaide de kastdeuren open, waaruit de beste tafelkleden, beddengoed en serviezen tevoorschijn kwamen.
“En waarom is dat nodig?” vroeg Anja, terwijl ze zag hoe haar stiefmoeder het mooiste kanten tafellaken uit de kast haalde…
“Je bruidsschat,” antwoordde Tatjana kort. “Wat sta je daar nog? Help eens!”
En toen ze twee dozen met nieuw porselein uit de kast haalde — hetzelfde servies dat Anja slechts één keer had gezien, toen haar stiefmoeder en vader het net hadden meegebracht — kon ze alleen maar verbaasd zuchten. Van verwondering, van onverwachtheid, van het besef dat er zelfs in dit huis wonderen konden gebeuren.
Anja keek naar de dozen alsof ze haar ogen niet kon geloven. Alsof ze verwachtte dat het allemaal zo zou verdwijnen — als rook, als ochtendmist die oplost onder de zonnestralen.
“En dit…?” floepte het uit haar, vol verbazing en nauwelijks bedwongen opwinding.
“Van jou, meisje,” antwoordde Tatjana Ivanovna zacht, maar met een vleugje trots. “Ik heb je vader overgehaald het te kopen. Je kunt toch niet met lege handen trouwen? Of ben je geen dochter van ons? Alles is geregeld! Je hebt alles wat je nodig hebt! Je hoeft je niet te schamen!”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
