“Alweer een meisje? Schrap mij maar uit je leven,” zei mijn man, en liet mij achter met drie kinderen in een afgelegen dorp
— Ik hou het niet meer vol. Ik wilde een jongen, weer een meisje… — zei Sergey, staand bij de deur, met een versleten sporttas in zijn hand, niet durvend naar Irina te kijken.
Irina stond verstijfd met een lepel in haar hand. De pap kookte langzaam op het fornuis. Kleine Masha kroop over de krakende houten vloer, haar handjes reikend naar de zonnestralen.
— Sergey… alsjeblieft… — fluisterde Irina, haar stem trilde. — Kijk naar de kinderen…
Hij zei niets. De deur sloeg achter hem dicht. Masha, alsof ze het voelde, begon zachtjes te huilen. De rode kat, Bublik, sprong van de vensterbank. Haar moeder, met een bord in haar handen, stond stil. De ogen van het meisje, ernstig voor haar leeftijd, keken naar alles om haar heen.
— Mama, komt papa terug? — vroeg Liza, terwijl ze Irina aan haar schort trok.
Irina keek stil naar de platanen buiten het raam, waarvan de bladeren langzaam vielen.
— Morgen, volgende maandag… — antwoordde ze. Het was inmiddels een week geleden, en ze hoopte nog steeds.
De buren kijken hen vermijdend aan.
Nadia, de favoriete buurvrouw, kwam ‘s avonds langs — met jam, koekjes, of gewoon om te helpen met de kinderen terwijl Irina de boodschappen deed.
— Hoe kan hij zo iets zeggen? — sloeg ze met woede op haar kopje, terwijl de meisjes sliepen. — Zo noemt een man zich?
Irina keek stil naar haar, naar de oude vrouw, terwijl de zon onderging en het weer begon te regenen.
— Hij is nu vreemd voor me. Toen ik Masha in mijn armen had, zei hij alleen maar dat ik het niet moest doen, hij wilde een jongen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
