Zonder een woord draaide ze zich langzaam, met een soort afstandelijke gratie, om en liep naar de tafel. Haar bewegingen waren niet langer scherp, maar vloeiend en berekend, als iemand die een lang geoefend ritueel uitvoert. De kamer, die zojuist nog vol spanning had gezeten, werd plotseling ruim en stil. Kirill keek naar haar rug, niet in staat te bewegen of iets te zeggen. Hij voelde dat er nu iets onomkeerbaars zou gebeuren, maar zijn wilskracht was volledig verlamd door de kou die van haar uitging.
Dasja bleef staan bij de plek waar haar keurige tafelschikkingen lagen. Ze keek ernaar, naar de voorbeeldkaarten van de uitnodigingen, naar de begroting — naar al die artefacten van een toekomst die niet meer bestond. Toen viel haar blik op het potsierlijke, in vieren gevouwen schoolblaadje dat Kirill had gebracht. Het lag aan de zijkant, als iets vreemds, als een virus dat een gezond systeem binnendrong en het van binnenuit vernietigde.
Ze hief haar linkerhand. Het licht van de kroonluchter glansde dof op de gladde band van de verlovingsring met een kleine, maar zuivere diamant. Hij had hem zelf uitgezocht, trots op zijn smaak, en herinnerde zich nog hoe haar vingers trilden toen hij hem in dat restaurant op het dak omdeed. Nu waren haar vingers volkomen vastberaden. Ze pakte de ring met duim en wijsvinger van haar rechterhand en schoof hem eraf. Hij gleed gemakkelijk los, zonder de minste weerstand.
De ring tussen twee vingers houdend, alsof het een vreemde kever was, hief ze hem boven de lijst van zijn moeder. Even bleef ze roerloos staan, hem de tijd gevend om volledig te beseffen wat er gebeurde. En toen liet ze los. De ring viel op het papier met een zacht, droog tikje. Dat nauwelijks hoorbare geluid klonk in de oorverdovende stilte van de kamer harder dan een schot.
De kleine gouden cirkel met de schittering van een diamant lag precies in het midden van het blad, bovenop het sierlijke handschrift van zijn schoonmoeder.
Met één vinger, in een lichte, bijna afkerige beweging, schoof Dasja deze compositie — het vel en de ring erop — over het gladde tafelblad naar Kirill toe. Het kwam tot stilstand recht voor hem.
— Hier, — haar stem was volkomen vlak, zonder enige emotie, als die van een secretaresse die documenten ter ondertekening doorgeeft. — Geef dit maar aan je moeder. Dit is in plaats van een uitnodiging. Laat háár nu maar met je trouwen, aangezien zij beter weet hoe jouw leven ingericht moet worden.
Ze hield even stil, liet de woorden intrekken in de lucht, de muren, zijn bewustzijn.
— Er komt geen bruiloft.
Daarna draaide ze zich om. Maar ze liep niet naar de slaapkamer om haar spullen te pakken. Ze sloeg de voordeur niet achter zich dicht. Ze liep rustig, in gelijkmatige, beheerste passen naar de keuken. Kirill hoorde hoe ze een kastje opende, een glas pakte, hoe er water uit de kraan stroomde. Dat alledaagse, huiselijke geluid tegen de achtergrond van een ingestorte wereld was het gruwelijkste wat hij ooit had gehoord. Ze maakte er geen tragedie van.
Ze had hem eenvoudigweg uit haar leven geschrapt en ging een glas water drinken. En hij bleef alleen achter in de kamer, te midden van dode plannen, starend naar de ring die op die belachelijke lijst lag, als een grafsteen op het graf van hun toekomst.
De eerste minuten bewoog Kirill niet. Hij stond vastgegroeid aan de vloer en keek naar de glanzende ring op het schriftblad. Het geluid van het stromende water uit de kraan, gevolgd door het zachte tikje van het glas op het aanrecht in de keuken, waren de enige geluiden in het appartement, en ze klonken oorverdovend luid, obsceen in hun gewoonheid.
Zijn brein weigerde te verwerken wat er was gebeurd. Hij kon de juiste gedachten, de juiste woorden niet vinden. In dat vacuüm, in die verlammende paniek deed hij het enige wat hij in een crisissituatie altijd deed: hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en draaide het nummer dat bovenaan de snelkeuzelijst stond.
— Mam, kom alsjeblieft. Het is heel erg mis.
Valentina Petrovna verscheen veertig minuten later. Ze belde niet aan bij de intercom, maar opende de deur met haar eigen sleutel, alsof ze geen bezoeker was, maar de rechtmatige eigenares die haastig orde moest herstellen.
Op haar gezicht stond strijdlustig, rechtvaardig verontwaardiging te lezen. Ze zag haar zoon, nog steeds even onthutst in de woonkamer staan, en vroeg, zonder hem te groeten, met gezag en in gedempte stem:
— Waar is ze? Wat denkt die… dat ze zich kan permitteren?…
— In de keuken, — antwoordde Kirill zacht, zonder zijn blik van de tafel los te maken.
Zijn moeder liep vastberaden richting keuken. Daar zat Dasja aan tafel, langzaam nippend van het glas water. Ze sprong niet op, ze trok geen vijandig gezicht. Ze hief rustig haar ogen op naar de binnengekomen vrouw, en in haar blik lag geen angst, geen haat. Alleen grenzeloze, kille vermoeidheid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
