Maar… ze voelde niets. Alsof ze naar een foto keek uit een vorig leven.
— Ik volg je op sociale media, — vervolgde Denis. — Ik heb gezien hoe je bent veranderd — zo mooi, zo succesvol. En toen begreep ik wat voor idioot ik was. Jij bent geen carrièretijger, jij bent gewoon een getalenteerde, slimme vrouw. En ik… ik was jaloers op je.
Hij sprak snel, bijna struikelend over zijn woorden, bang dat ze zou opstaan en vertrekken.
— Ik begrijp het nu, Marisj. Ik ben overal klaar voor: je werk, je zakenreizen, zelfs voor kinderen — ik ben er klaar voor, echt waar. Morgen kom ik terug naar huis en we beginnen opnieuw. Ik maak je gelukkig, dat beloof ik!
Marina glimlachte sluw.
— Weet je, Denis, — zei ze zacht, — ik heb jou ook gemist. Duizend keer wilde ik je schrijven of bellen.
Zijn gezicht lichtte op van vreugde; hij kon zijn opluchting nauwelijks verbergen.
— Zie je wel! Ik wist het! We horen bij elkaar, we hebben ons gewoon als kinderen gedragen!
— Maar dat was allemaal in de eerste maand, — vervolgde Marina kalm. — Nu… heb ik een nieuw leven, Denis. En daarin is geen plaats meer voor jou.
Zijn glimlach verstijfde.
— Hoe bedoel je, geen plaats? Marisj, we houden toch van elkaar!
— Nee, — antwoordde ze met een onverwachte rust. — We houden niet meer van elkaar. Of beter gezegd — ik hou niet meer van jou. Dat besefte ik toen ik je vandaag zag.
En ze meende het.
Marina keek naar de man met wie ze zeven jaar had samengeleefd — en voelde niets. Geen pijn, geen woede, geen verdriet. Alleen… onverschilligheid, alsof hij een vreemde was.
— Je kunt dat niet zomaar zeggen! — Denis sprong op van de bank. — Je kunt niet zomaar ophouden van iemand te houden!
— Jawel. Ik dacht dat ik mijn hele leven zou lijden. Maar het bleek dat liefde gewoon kan vervliegen, als ochtendmist.
— Marisj, alsjeblieft… — zijn stem trilde. — Laten we het nog één keer proberen. Ik ben veranderd, echt waar.
— Verneder jezelf niet. Ik heb je vergeven, Denis. Ik ben je zelfs ergens dankbaar. Jij hebt me geholpen om anders naar het leven te kijken. Maar samen verdergaan kunnen we niet, omdat… ik niet meer van je hou. Helaas.
De man zakte weer op de bank en bedekte zijn gezicht met zijn handen.
Marina stond op, pakte haar tas en liep naar de gang. Daar stond haar moeder, die bezorgd uit de keuken gluurde.
— Ik ga, mam, — zei Marina terwijl ze haar jas aantrok. — Bedankt voor… de ervaring.
— Marina, wacht…
— Het gaat goed met me, echt waar. Ga jij maar terug naar de woonkamer. Daar wachten warme taarten en je schoonzoon op je. Al zal hij dat binnenkort niet meer zijn.
Ze liep de avond in, met een tevreden glimlach op haar lippen. Voor haar lag een leven vol kansen, reizen, nieuwe ontmoetingen en projecten.
En achter haar bleef het verleden — voorgoed, onomkeerbaar en zonder ook maar een spoortje spijt.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
