De eerste werkdag in haar nieuwe functie ging voorbij als in een waas.
Collega’s feliciteerden haar, brachten koffie, stelden vragen over plannen en de ontwikkelingsstrategie van de afdeling.
Marina glimlachte, antwoordde, deed alsof ze volledig op haar werk geconcentreerd was. Maar telkens betrapte ze zichzelf erop dat ze automatisch haar telefoon controleerde om te zien of Denis had geschreven.
Hij had niet geschreven…
’s Avonds, op weg naar huis, liep ze de supermarkt binnen, pakte een winkelwagentje — en realiseerde zich ineens dat ze niet wist wat ze moest kopen. Eerder draaide haar boodschappenlijst altijd om de voorkeuren van Denis. Maar wat vond zíj eigenlijk lekker?
Marina bleef staan bij de zuivelafdeling en begon plotseling hysterisch te lachen. Oprecht en luid. Een oudere vrouw naast haar keek haar met argwaan aan.
— Sorry, — mompelde Marina, nog steeds glimlachend.
Ze kocht rode vis, avocado’s, goede kaas en een fles witte wijn. Allemaal dingen waar haar man altijd zijn neus voor ophaalde en mopperde:
‘Waarom zoveel geld uitgeven? Gewoon eten is net zo goed.’
Thuis zette Marina jazzmuziek op in plaats van het nieuws, stak kaarsen aan en maakte voor zichzelf een heerlijke maaltijd.
Buiten brandden de lichten in de ramen van de buren.
In het ene appartement zag ze de schimmen van een gezin met kinderen, in het andere bladerde een eenzame man op zijn tablet.
En zij zat daar, met een glas wijn in haar hand, met het vreemde gevoel dat haar leven pas net begon.
Maar het bleek allemaal minder eenvoudig dan het die avond leek.
De volgende ochtend werd Marina wakker met een beklemmend gevoel op de borst en een dwangmatige drang om haar telefoon te controleren — had Denis al geschreven?
Nog steeds niet…
Maar haar moeder had wél geschreven. En gebeld. En was zelfs op zaterdagochtend onaangekondigd langsgekomen — met taarten en een bezorgde blik.
— Marina, wat is er aan de hand? Denis zei dat jullie ruzie hebben gekregen vanwege je werk, — zei haar moeder, terwijl ze naar de keuken liep en begon de tafel te dekken, alsof dat de familieproblemen kon oplossen. — Hij is zó van streek, helemaal afgevallen.
— Mam, we zijn volwassen mensen, we lossen het zelf wel op.
— Volwassen! Ja hoor! Volwassen mensen doen zoiets niet. Een gezin is geen speelgoed dat je zomaar kunt weggooien vanwege een of ander werk. Er is niets belangrijker dan familie!…
Marina schonk in stilte thee in. Dit gesprek had ze al zien aankomen.
— Denis is een goede man. Hij drinkt niet, gaat niet vreemd, zorgt voor zijn gezin. Zulke mannen zijn tegenwoordig zeldzaam. En jij… jij gooit het allemaal weg omwille van een paar ambities…
— Mam, alsjeblieft.
— Wat “alsjeblieft”? Denk toch eens na! Je bent tweeëndertig. Als je nu niet tot bezinning komt, zal het straks te laat zijn — te laat om kinderen te krijgen, te laat om nog een fatsoenlijke man te vinden. Je zult nog aan mijn woorden terugdenken!
Na het bezoek van haar moeder voelde Marina zich leeggezogen, als een uitgeperste citroen.
Misschien had haar moeder gelijk? Misschien was ze echt bezig een goed huwelijk kapot te maken door haar ambitie?
Automatisch greep haar hand naar de telefoon, om Denis te schrijven, een ontmoeting voor te stellen, te proberen een compromis te vinden.
Maar toen herinnerde ze zich zijn woorden: “Je wilt meer dan een vrouw nodig heeft”, en elke drang tot verzoening verdween.
Haar redding werd het werk.
Ze kreeg gedurfde ideeën die de marketingafdeling naar een nieuw niveau konden tillen.
Ze schreef zich in voor een cursus over moderne digitale marketingtools, drie keer per week van zeven tot negen uur ’s avonds. Perfect! Want naar huis gaan wilde ze toch niet.
Daarnaast voegde ze yogalessen toe op dinsdag en donderdag. Haar schema werd strak, en er bleef geen tijd over om over haar privéleven te piekeren.
— Marina Sergejevna, werkt u niet te hard? — vroeg Volkov, toen hij om half tien ’s avonds even in haar kantoor keek.
— Ik maak de presentatie voor Severstroy af. Ik wil ze een totaal nieuwe aanpak laten zien.
De directeur knikte, maar zijn blik was oplettend, bijna bezorgd. Marina merkte het wel, maar ging er niet op in. Ze had een moderniseringsplan voor de afdeling, onderbouwd met cijfers en berekeningen. Laat de resultaten maar voor zich spreken.
Thuis drukte de stilte op haar oren.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
