Ze stemde onmiddellijk toe. Een zakenreis betekende afwisseling — en de kans om niet aan haar persoonlijke problemen te denken.
In de trein voelde Marina zich voor het eerst echt ontspannen. De landschappen gleden voorbij, een boek in haar handen, niemand die haar met werk belde. En het belangrijkste: geen gedachten aan Denis. Wonderlijk genoeg leek zijn beeld te vervagen in het ritme van de reis.
De conferentie overtrof al haar verwachtingen.
Marina luisterde aandachtig naar de lezingen, deed mee aan discussies, wisselde contactgegevens uit met collega’s uit andere steden. Tijdens de sessie Innovaties in vastgoedmarketing gaf ze zelf een presentatie over een project voor TechnoStroy. Na afloop kwamen mensen naar haar toe, stelden vragen en vroegen om haar visitekaartje.
— Interessante case, — zei het hoofd van een groot Moskous bureau. — Als u ooit in Moskou bent, moeten we zeker afspreken.
Na Sint-Petersburg volgden meer zakenreizen — Novosibirsk, Jekaterinenburg, Kazan…
Marina leerde van de luchthavens te houden, van hotels, van werkontbijten in onbekende steden. Onderweg dacht ze helder, kreeg ze nieuwe ideeën.
Thuis begon ze actief haar sociale media bij te houden: ze plaatste foto’s van haar reizen, van conferenties, van selfies in vliegtuigen. Ze ondertekende haar berichten met motiverende citaten over zelfontwikkeling en vrouwelijke onafhankelijkheid. Haar volgersaantal groeide met de dag.
Plotseling kreeg ze zin om haar hele garderobe te vernieuwen. De strenge pakken maakte plaats voor moderne jurken en blazers; ze liet een nieuw kapsel knippen, maakte een afspraak bij de schoonheidsspecialist en begon beter voor zichzelf te zorgen.
— Je bent helemaal opgebloeid! — zei de kapster terwijl ze het nieuwe kapsel in model bracht. — Wat is er veranderd?
— Het leven is veranderd, — antwoordde Marina, terwijl ze met een glimlach naar haar spiegelbeeld keek.
De foto’s uit de schoonheidssalon kregen de meeste likes. Haar volgers overspoelden haar met enthousiaste reacties: “Je ziet er geweldig uit!”, “Dit nieuwe leven staat je goed!”, “Zo ziet het eruit als iemand zichzelf vindt!”
Er waren dagen — vooral tijdens zakenreizen — waarop Marina helemaal niet meer aan haar man dacht. Haar hoofd zat vol met projecten, nieuwe contacten en ontwikkelingsplannen. Denis leek een figuur uit een vorig leven, dat ver achter haar lag.
Een maand vloog voorbij. Marina was net terug uit Jekaterinenburg en was haar koffer aan het uitpakken toen de telefoon ging.
— Dochterlief, kom morgen bij me eten, — de stem van haar moeder duldde geen tegenspraak. — Ik heb taarten gebakken, ik heb je al in geen eeuwigheid gezien. En zeg niet dat je het druk hebt. Geen excuses!
Marina zuchtte terwijl ze naar de reisfoto’s op haar scherm keek. Eten bij haar moeder betekende gesprekken over Denis, verwijten en pogingen haar tot inkeer te brengen. Maar weigeren kon ze echt niet. Haar moeder wist altijd hoe ze haar zin kreeg.
— Goed, mam. Hoe laat zal ik er zijn?
— Om zeven uur. En kleed je netjes, niet in een van die zakelijke pakken van je.
Na het gesprek bleef Marina nog lang naar haar telefoon kijken. Er wachtte haar morgen een moeilijke avond.
Langzaam liep ze de trap op, zich mentaal voorbereidend op het gebruikelijke verhoor over haar privéleven en de onvermijdelijke preek over familiewaarden. Ze drukte op de bel en hoorde meteen voetstappen.
Toen de deur openging, verstijfde Marina. In plaats van haar moeder stond daar… Denis.
— Hoi, Marisj, — zei hij zacht.
In de eerste seconden wilde ze zich omdraaien en weglopen. Haar hart bonsde wild, haar keel voelde droog aan. Dat mens! dacht ze bitter. Ze had dit moeten weten.
— Ga alsjeblieft niet weg, — Denis deed een stap naar voren. — Laten we gewoon praten.
Marina haalde diep adem, herpakte zich en glimlachte gemaakt.
— Hallo, Denis, — antwoordde ze en stapte het appartement binnen.
Haar moeder deed druk in de woonkamer, alsof het allemaal toeval was, maar de glinstering in haar ogen verraadde een zorgvuldig gepland toneelstuk.
— Wat een geluk! Denis kwam ook even langs om me te zien, en kijk — jij bent er ook. Ga lekker zitten en praat samen, ik haal de taarten uit de oven.
Ze trok zich discreet terug naar de keuken, de twee alleen latend.
Denis klikte nerveus met zijn vingers, niet wetend hoe te beginnen. Marina ging in de stoel zitten en keek hem aandachtig aan.
— Marisj, ik was een idioot. Een complete idioot. Ik heb je zo gemist… Je hebt geen idee hoe erg.
Marina bleef zwijgen en bestudeerde zijn gezicht: de vertrouwde trekken, het moedervlekje op zijn wang, de gewoonte om aan zijn kraag te trekken als hij nerveus was.
Maar… ze voelde niets. Alsof ze naar een foto keek uit een vorig leven.
— Ik volg je op sociale media, — vervolgde Denis. — Ik heb gezien hoe je bent veranderd — zo mooi, zo succesvol. En toen begreep ik wat voor idioot ik was. Jij bent geen carrièretijger, jij bent gewoon een getalenteerde, slimme vrouw. En ik… ik was jaloers op je.
Hij sprak snel, bijna struikelend over zijn woorden, bang dat ze zou opstaan en vertrekken.
— Ik begrijp het nu, Marisj. Ik ben overal klaar voor: je werk, je zakenreizen, zelfs voor kinderen — ik ben er klaar voor, echt waar. Morgen kom ik terug naar huis en we beginnen opnieuw. Ik maak je gelukkig, dat beloof ik!
Marina glimlachte sluw.
— Weet je, Denis, — zei ze zacht, — ik heb jou ook gemist. Duizend keer wilde ik je schrijven of bellen.
Zijn gezicht lichtte op van vreugde; hij kon zijn opluchting nauwelijks verbergen.
— Zie je wel! Ik wist het! We horen bij elkaar, we hebben ons gewoon als kinderen gedragen!
— Maar dat was allemaal in de eerste maand, — vervolgde Marina kalm. — Nu… heb ik een nieuw leven, Denis. En daarin is geen plaats meer voor jou.
Zijn glimlach verstijfde.
— Hoe bedoel je, geen plaats? Marisj, we houden toch van elkaar!
— Nee, — antwoordde ze met een onverwachte rust. — We houden niet meer van elkaar. Of beter gezegd — ik hou niet meer van jou. Dat besefte ik toen ik je vandaag zag.
En ze meende het.
Marina keek naar de man met wie ze zeven jaar had samengeleefd — en voelde niets. Geen pijn, geen woede, geen verdriet. Alleen… onverschilligheid, alsof hij een vreemde was.
— Je kunt dat niet zomaar zeggen! — Denis sprong op van de bank. — Je kunt niet zomaar ophouden van iemand te houden!
— Jawel. Ik dacht dat ik mijn hele leven zou lijden. Maar het bleek dat liefde gewoon kan vervliegen, als ochtendmist.
— Marisj, alsjeblieft… — zijn stem trilde. — Laten we het nog één keer proberen. Ik ben veranderd, echt waar.
— Verneder jezelf niet. Ik heb je vergeven, Denis. Ik ben je zelfs ergens dankbaar. Jij hebt me geholpen om anders naar het leven te kijken. Maar samen verdergaan kunnen we niet, omdat… ik niet meer van je hou. Helaas.
De man zakte weer op de bank en bedekte zijn gezicht met zijn handen.
Marina stond op, pakte haar tas en liep naar de gang. Daar stond haar moeder, die bezorgd uit de keuken gluurde.
— Ik ga, mam, — zei Marina terwijl ze haar jas aantrok. — Bedankt voor… de ervaring.
— Marina, wacht…
— Het gaat goed met me, echt waar. Ga jij maar terug naar de woonkamer. Daar wachten warme taarten en je schoonzoon op je. Al zal hij dat binnenkort niet meer zijn.
Ze liep de avond in, met een tevreden glimlach op haar lippen. Voor haar lag een leven vol kansen, reizen, nieuwe ontmoetingen en projecten.
En achter haar bleef het verleden — voorgoed, onomkeerbaar en zonder ook maar een spoortje spijt.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
